Op weg naar Tokio: zit Malou Pheninckx straks bij de hockeyselectie of niet?

Van een fanatiek meelevende supporter thuis op de bank naar zelf toegejuicht worden door duizenden in het oranje uitgedoste supporters tijdens de Spelen. Dat er in het leven van een topsporter in vier jaar veel kan veranderen, weet Malou Pheninckx (28) als geen ander. In 2016 jutte ze haar ploeggenoten nog op tijdens gezamenlijke looptrainingen door Rotterdam. ”Dan zeiden ze: waarom loop je nou mee? Ja, om te zorgen dat jullie zo goed mogelijk voorbereid daar staan. Als het zwaar wordt roep ik: dit doe je voor Rio.”

Dit jaar moet ze zelf haar debuut gaan maken op het grootste sporttoernooi ter wereld. ”Nu loop ik die rondjes voor mezelf. Ja, dat is wel anders. Al voelt het voor mij vaak normaal, omdat ik zo veel met hockey bezig ben. Maar het is goed dat je er af en toe op gewezen wordt dat het wel speciaal is. Ik had het er laatst nog met mijn ouders over. Nooit verwacht dat het ooit nog zou gebeuren en zo heb je ineens driekwart jaar voor de Spelen een goede kans om naar Tokio te gaan.”

Want ondanks de bijna honderd interlands die inmiddels achter haar naam staan, was deelname de Olympische Spelen tot voor kort voor Pheninckx alleen mogelijk in haar dromen. De route die ze gedurende haar topsportcarrière heeft afgelegd, kan je dan ook gerust een grote omweg noemen. Na de Spelen van Londen in 2012 sluit ze voor het eerst bij Oranje aan. Ze gaat mee op trainingskamp, speelt in twee jaar 23 interlands maar haalt uiteindelijk de selectie voor het WK net niet. ”Daarna ben ik helemaal uit Oranje gevallen. Tuurlijk was het op dat moment teleurstellend, ook om twee jaar later de Spelen te missen. Daar wil je heel graag staan. Maar ik viel niet net voor de Spelen af. Ik heb dan ook met veel plezier naar de wedstrijden gekeken, omdat er ook veel vriendinnen van mij meededen.”

Haar hockeystick hangt ze daarna niet aan de wilgen. Ze combineert haar studie geneeskunde met het spelen bij haar club Kampong. ”Toen ik eenmaal uit Oranje was, ben ik meer tijd aan mijn studie gaan besteden. Ik moest coschappen lopen en ik vond hockey nog steeds een superleuk spel, dus daar haalde ik mijn energie uit. Goed spelen, captain zijn, leuke teamgenoten en de combinatie met de studie.” De verrassing is dan ook groot als ze eind 2016 wordt gebeld door de bondscoach. De Spelen in Rio zijn voor Oranje met een zilveren medaille op een teleurstelling uitgelopen en er waait een frisse wind door de selectie op weg naar Tokio.  ”Ik had het totaal niet zien aankomen, maar het was wel direct zo’n moment: of ik probeer het nog een keer, of het is gewoon helemaal klaar. En toen ging het ineens best wel goed.”

Een blik op de prijzenkast van Pheninckx laat zien dat het inderdaad ‘best wel goed’ is gegaan. Vijf gouden medailles – verdiend op twee EK’s, een WK en twee andere internationale landentoernooien – laten zien dat de hockeysters de grote favoriet zijn in Tokio. Sinds haar terugkeer in het elftal wonnen de dames zelfs elk toernooi waar ze aan deelnamen. ,,Nee, dit had ik nooit verwacht. Het is allemaal geleidelijk gegaan. Eerst het EK. Dat ging goed en toen kwam het WK. Ook dat ging goed. En nu staan de Spelen voor de deur. Mensen zeggen dan vaak: wat knap dat jij je zo teruggeknokt hebt. Maar zo heb ik het nooit gevoeld. Het was toen mooi zoals het was en ik had überhaupt nooit verwacht dat ik ooit nog een EK of een WK zou spelen. Laat staan de Olympische Spelen. Maar het is wel zo gelopen en daar ben ik heel blij mee.”

Haar rentree in Oranje heeft er voor gezorgd dat de studie tijdelijk op pauze is gezet. “Ik heb destijds mijn coschappen uitgesteld, zodat ik meekon op trainingsstage. Toen ik besloot om helemaal voor het EK te gaan, heb ik mijn coschappen op pauze gezet.” Door het succes in Oranje heeft Pheninckx er nog niet aan gedacht om die pauze-knop weer uit te drukken. “Coschappen zijn niet te combineren met dit hockeyprogramma, maar om eerlijk te zijn wil ik dat ook niet. Coschappen vind ik het leukste onderdeel van de studie en ik wil niet dat ik daar half ben. Dat ik om vier uur weg moet rennen omdat ik moet gaan trainen of dat ik dagen mis. Ik kijk er naar uit dat ik me in het laatste jaar helemaal op mijn coschappen kan focussen.”

Maar eerst is er die Olympische droom die uit moet komen. Of Pheninckx de uiteindelijke selectie gaat halen, is nog niet zeker. ”Maar de afgelopen jaren heb ik bijna alles gespeeld. Als ik fit blijf en presteer zoals ik nu doe denk ik dat ik een goede kans maak.” Maar, zegt ze direct daarna eerlijk, de spanning die het evenement met zich meebrengt zorgt er vaak genoeg voor dat die zekerheid even verdwijnt. ”Ik ben van mezelf altijd een beetje voorzichtig. Als mensen zeggen: ‘het gaat goed, je gaat Tokio echt halen’, dan ga ik mezelf een beetje indekken. ‘Ja, maar er komen wel veel talenten aan’. Maar als ik naar de afgelopen jaren kijk, ben ik er steeds bij geweest, heb ik elke keer een goede bijdrage geleverd en sta ik lekker te hockeyen. Waarom zou ik zeggen dat ik geen kans maak?”

Maar er is ook een kans dat het uiteindelijk niet lukt. “Daar moet je niet vanuit gaan, want dan kan ik beter stoppen. Maar het speelt wel mee. Blijf ik fit, krijg ik geen blessures, ben ik wel in vorm? Alles zit zo dicht op elkaar.” Die continue spanning betekent dat ze de komende maanden nog voorzichtiger zal zijn. “ Skiën doe ik al nooit en nu natuurlijk al helemaal niet. Maar soms zit het ook in hele kleine dingen. Als ik op zaterdag denk: zin om te shoppen. Dan denk ik: nee, dat is niet verstandig. Dan ben ik de hele dag aan het sjokken en slenteren. Nu doe ik dat nog wel eens, maar dat ga ik straks niet meer doen.”

Alles om uiteindelijk de cirkel rond te maken. Maar wie denkt dat het halen van de Spelen genoeg is, heeft het toch mis. Want een Olympische droom of niet, de doelstelling voor aankomende zomer is duidelijk.. ” Misschien dat ik een paar jaar later kan denken: ik ben toch maar naar de Olympische Spelen geweest. Maar deze zomer ben ik alleen tevreden met goud.”