Hoe moeilijk is het om een woning te vinden als international met een functiebeperking?

De universiteit wil een grotere rol spelen in de huisvesting van internationals. Vorige maand heeft het College van Bestuur (CvB) besloten dat de universiteit een eigen Housing Services gaat opzetten. Deze organisatie gaat internationale studenten ondersteunen bij het vinden van een woning, maar ook bijvoorbeeld met contractuele zaken. “Het International Office werkt nu aan de voorbereiding hiervan; dus we zijn er nog niet”, vertelt een woordvoerder van de universiteit. “Het plan is om deze zomer te starten en volgend jaar volledig operationeel te zijn.”

Voor de Argentijnse student Lía Barrese komt dit plan te laat. Ze gaat haar studie International Master in Global Markets, Local Creativities (GLOCAL) deze zomer afronden, maar al sinds maart woont ze niet meer in Rotterdam. “Eind februari liep mijn huurcontract af en daarna kon ik geen woning vinden”, vertelt ze.

In september 2018 begon Barrese aan haar jaar aan de Erasmus Universiteit. Ze volgt het Erasmus Mundusprogramma, wat betekent dat ze tijdens haar masterstudie binnen twee jaar aan drie universiteiten studeert. Vóór Rotterdam woonde ze vier maanden in Glasgow en acht maanden in Barcelona.

Bij aankomst heeft Barrese zonder hulp van de universiteit een appartement geregeld voor zes maanden. “Ik was van plan om naar Barcelona te verhuizen omdat ik daar een baan kreeg en in maart zou starten”, vertelt ze. Haar scriptie zou ze dus vanuit Barcelona schrijven. “Vandaar dat ik maar een halfjaar huurcontract had geregeld.”

Maar eind februari nam haar plan een onverwachte wending. De baan in Barcelona is uitgesteld tot september, waardoor Barrese toch langer in Rotterdam kon blijven. Omdat ze haar huurcontract niet kon verlengen, nam ze direct contact op met de kamerverhuurder SSH. Op dat moment waren de aangepaste kamers in Hatta niet meer beschikbaar. Barrese kreeg een niet-aangepaste kamer aangeboden. “Maar bijna op alle fronten is de kamer ongeschikt, de badkamer is bijvoorbeeld niet aangepast”, vertelt ze. Ze heeft daarna binnen de EUR overal aangeklopt voor hulp, van het Diversity Office tot Studentenzaken, maar overal zonder resultaat. “Ze zeggen dat huisvesting niet hun pakkie-an is, van een aantal afdelingen heb ik zelfs niet eens een reactie ontvangen.” De enige optie die ze had was terugkeren naar Buenos Aires.

De Ierse student Amy Hassett is ook rolstoelgebonden en woont in een aangepaste kamer in Hatta. Zij begrijpt volkomen waar Barrese tegenaan liep. “Ik heb geluk dat ik een heel behulpzame studiecoördinator heb”, zegt de masterstudent Neuroscience. “Al vanaf mijn inschrijfperiode heeft zij direct een aangepaste kamer voor mij gereserveerd in Hatta.”

Zonder haar studiecoördinator zou het onmogelijk zijn geweest voor haar om huisvesting te vinden, vertelt Hassett. “Ik zou niet weten hoe ik op de Nederlandse woningmarkt een aangepaste kamer zou kunnen vinden, de Engelstalige informatie erover is nauwelijks te vinden.”

Volgende maand loopt haar huurcontract af. Als student mag je maximaal een jaar blijven in Hatta, maar ze kreeg van de SSH een niet-aangepaste woning aangeboden – dat wil zeggen zonder handgrepen en zonder een zitje in de badkamer en het toilet – maar ze heeft de plek afgewezen. “De kamer is op de vijftiende verdieping en ik voel me niet veilig om zo hoog te wonen”, licht Hassett toe. “Als er brand is, werkt de lift niet. Hoe kom ik dan beneden in mijn rolstoel?”

Gelukkig heeft haar studiecoördinator haar wederom geholpen om aan een woning te komen. Nu krijgt Hassett een kamer in het Student Hotel. Zij is er blij mee, maar het enige probleem is: “Ik kan de kamer niet betalen; het is twee keer zo duur als mijn huidige kamer.” Op dit moment zit ze in een traject om een beurs aan te vragen bij de EUR om in de kosten tegemoet te komen. “Ik hoop dat het lukt, want zo veel geld heb ik simpelweg niet.”

“Wat ik vooral mis is betrokkenheid van de EUR”, vertelt Barrese. “Als student met een functiebeperking werd ik aan mijn lot overgelaten.” Dit gevoel snapt Hassett volledig. “De EUR heeft geen aparte afdeling waar studenten met een functiebeperking kunnen aankloppen”, zegt Hassett. “Bij aankomst wilde ik bij de universiteit melden dat ik in een rolstoel zit, maar mijn studiecoördinator vertelde dat de EUR dit soort gegevens niet centraal bijhoudt.”

De universiteit heeft wel een studentenpanel ‘Studeren met een functiebeperking’ opgericht, maar heeft nog geen orgaan om de gegevens centraal te registreren. Hierbij speelt dat de regeling voor internationale studenten vaak anders is dan voor hun Nederlandse studiegenoten. Er zijn bijvoorbeeld maar beperkte situaties waarin internationals recht hebben op het profileringsfonds bij studievertraging. 1

“Wat huisvesting betreft, zijn we aan het uitbreiden”, vertelt een woordvoerder van de universiteit. Nu kan zo’n 25 procent van internationale nieuwkomers bij hen terecht. “Idealiter zouden we graag 60 procent van de nieuwkomers willen huisvesten, maar dit zal nog enige tijd duren.”

Momenteel werkt de EUR samen met kamerverhuurders als Xior, Stadswonen en SSH voor de huisvesting van internationals. Stadswonen en Xior hebben officieel geen aangepaste woningen omdat hier ‘zeer weinig tot geen vraag’ naar is. “Maar dit wil niet zeggen dat er per definitie geen geschikte woningen beschikbaar zijn”, legt Enrica Bruyninckx van Stadswonen uit. “Door middel van maatwerk proberen wij studenten met een beperking aan woonruimte te helpen.”

De SSH heeft drie aangepaste kamers in Hatta die speciaal bedoeld zijn voor internationale EUR-studenten met een lichte beperking, meestal voor studenten in een rolstoel. “We reserveren deze kamers altijd tot aan het laatste moment voor een eventuele vraag van studenten met een beperking”, licht Madelon van Gameren van SSH toe. “Ze zijn te huur voor minstens een semester en maximaal een jaar.”

Dat er maar zeer weinig kamers zijn in de hele stad voor internationals met een functiebeperking vindt Barrese belachelijk. “In Glasgow hebben ze minstens één aangepaste kamer per verdieping in elke studentencomplex”, vertelt ze. “Natuurlijk zal er nooit een enorme vraag zijn naar aangepaste kamers, we zijn tenslotte een minderheidsgroep in de samenleving, maar instellingen zoals de EUR moeten een beter begrip hebben van de kwetsbare positie waarin we ons bevinden”, zegt ze. “En dat is precies wat ik heb gemist bij deze universiteit.”