Vanuit het perspectief van de koper is de dealer slechts de bron: een onbekende figuur die vaak onder een schuilnaam te werk gaat. Je krijgt hun gezicht misschien te zien, maar verder kom je niets over hen te weten.
Het perspectief van de dealer is veel interessanter. Het is alsof ze door een eenrichtingsspiegel kijken: ze zijn zelf onzichtbaar, maar kunnen wel zien wie welke drugs koopt, wanneer ze dat doen en hoeveel ze ervan kopen. Ik wilde vanuit dat oogpunt een kijkje nemen.
Na een paar gesprekken met wat kennissen uit de underground elektronische muziekscene van Rotterdam wist ik de nummers van twee dealers te bemachtigen. De eerste persoon die ik via WhatsApp benaderde, reageerde niet op mijn berichten. Later kwam ik erachter dat hij de gevangenis in was gegaan na zijn tweede aanvaring met de autoriteiten. De tweede contactpersoon wilde verrassend genoeg wel geïnterviewd worden. Nadat we hadden afgesproken dat hij strikt anoniem zou blijven, stemde contactpersoon 2 (die ik vanaf nu Anthony zal noemen) ermee in om op een doordeweekse avond om negen uur bij mij thuis af te spreken.
Die avond bereidde ik mijn vragen voor en wachtte ik op Anthony. Vlak voordat ik een drugsdealer in mijn eigen huis zou gaan interviewen, ontving ik een bericht van hem waar ik niet zo blij mee was. Hij zei nu dat het interview alleen door kon gaan als we in zijn auto zouden gaan zitten. Dat was precies de situatie die ik had willen voorkomen, maar ik zag ook in waarom Anthony van gedachten was veranderd: misschien dacht hij dat ik deel uitmaakte van een undercoveroperatie. Hoewel ik zenuwachtig was, besloot ik met het interview door te gaan en op straat met hem af te spreken. Hij begroette me met een glimlach en schudde mijn hand. Ik stapte onder de mistroostige Rotterdamse hemel in zijn auto. Anthony stak onmiddellijk de sleutel in het contact, startte de motor en reed de nacht in om te praten over het leven van een drugsdealer.
Als ik een drugsdealer was, zou ik nooit iets doen waardoor ik risico zou lopen. Waarom mocht ik je interviewen?
“Ik was ooit een normale jongen, een student, net zoals jij. Ik ben begonnen met het verkopen van drugs aan andere studenten en de zaken gingen steeds beter. Ik ben nog steeds een normaal persoon met een gezin. Toen je contact met mij opnam, dacht ik: “Waarom niet? Ik kan mijn verhaal doen en tegelijkertijd jou helpen.”
Welke drugs wordt het meest gekocht door mensen van mijn leeftijd?
“Cocaïne. En natuurlijk ook XTC. In Amsterdam verkopen we veel XTC omdat er elk weekend veel grote feesten zijn, maar in Rotterdam blijven mensen liever thuis chillen. Cocaïne is ook heel populair. Ik zou zeggen dat 70… nee, 60 procent van wat ik in een normale week verkoop cocaïne is. Als er een festival is, verkoop ik veel XTC, speed, GHB, LSD, ketamine en cocaïne.”
Anthony reikt naar de radio om hem uit te zetten en rijdt de Maasboulevard op.
Hoe zit het met Ritalin? Kopen studenten Ritalin en vergelijkbare drugs bij jou?
“Ja, ja, een heleboel Ritalin. Studenten kopen daar een heleboel van, vooral tijdens examens. Wel grappig. Ik wist dat ik Ritalin kon krijgen, dus ik dacht, waarom zet ik dat niet op mijn menu en dan zien we wel hoe goed het verkoopt. En eigenlijk verkoop ik altijd mijn hele voorraad.”
Ik ben benieuwd of je onder jongeren een verschil kunt zien tussen sociale groepen en welke drugs ze gebruiken. Heb je een patroon kunnen ontdekken in welke drugs er door bepaalde sociale groepen worden gebruikt?
“Ja, een beetje. Breed gezien zijn er studenten met minder geld en studenten met meer geld. De studenten met minder geld te besteden kopen vaak speed, omdat het goedkoper is. Of ze leggen hun geld bij elkaar en kopen een gram van een duurdere drug. Studenten met meer geld kopen cocaïne, pure cocaïne. Soms bezorgen we bij heel dure appartementen. Daar wonen studenten met hele rijke ouders.”
Komt het wel eens voor dat je drugs aan iemand verkoopt en je later ziet dat het met diegene steeds slechter gaat?
“Ik krijg vaker de vraag wat ik zou doen als ik zag dat iemand echt naar de klote ging door de drugs. Ik heb mezelf afgevraagd waar de grens voor mij ligt. Maar het is niet mijn verantwoordelijkheid om tegen diegene te zeggen dat hij moeten stoppen. Als ik mijn drugs niet aan die klant verkoop, haalt hij ze wel ergens anders. Ik weet dat mijn klanten veilig zijn. Ik laat alles testen bij de GGD.”
Echt?
“Ja. Het is belangrijk dat ik drugs van goede kwaliteit verkoop, maar het is ook heel belangrijk dat ze niet gevaarlijk zijn. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat iemand een verschrikkelijke avond heeft of in het ergste geval misschien wel doodgaat. Het is voor mij echt belangrijk dat wat ik verkoop schoon is. Het is mooi dat ik nog niet heb meegemaakt dat er iets met mijn klanten is gebeurd, maar dat komt denk ik omdat ik ben begonnen met verkopen aan goeie mensen. Ik verkocht aan studenten en mensen met geld. Ze geven mijn nummer door aan hun vrienden en dat zijn ook mensen met goede banen en geld.
“Als ik was gaan verkopen aan mensen met minder geld, of aan junkies, dan zou het misschien een ander verhaal zijn. Maar ik hoef niet aan dat soort mensen te verkopen. De mensen aan wie ik verkoop, zijn stabiel. Ze weten waar ze mee bezig zijn. En ik heb nu ook mensen die voor mij bezorgen. Ik verwerk de bestellingen, maar ik bezorg meestal niet. Ik kan moeilijk via mijn telefoon zien of het slecht met iemand gaat. Maar er is niemand die drie keer per dag een bestelling plaatst, dus dat is een goed teken.”
Hij rommelt met de volumeknop en zet de muziek iets harder. Er klinkt een warme vrouwenstem onder begeleiding van een gitaar.
Is het lastig om een normaal leven te leiden met zo’n baan?
“Ja.”
Hij lacht sarcastisch.
“Nou, nu niet meer, eigenlijk. Eerst deed ik alles zelf. Ik moest van 1 uur ’s middags tot 1 ’s nachts bereikbaar zijn. Het maakte niet uit of ik op een feestje was of iets met mijn kinderen aan het doen was. Als ik een bericht kreeg, moest ik ervandoor. Alles gaat vliegensvlug. Als mensen niet bij mij kopen, dan gaan ze naar iemand anders.”
Daar raakt je slaapritme zeker van in de war?
“Valt wel mee. Ik zei al snel tegen mezelf: nee, ik ga niet meer na 1 uur ’s nachts de deur uit. Ik stel die grens om te voorkomen dat ik gek word.”
Dit is vast een vraag die je als drugsdealer vaak te horen krijgt, maar Biggie Smalls zei: ‘Never get high on your own supply.’
“Klopt.”
Hou je je daaraan?
“Ja, want ik hou helemaal niet van drugs. Ik heb ze geprobeerd, maar ik denk dat mijn lichaam er gewoon niet voor is gemaakt. Als ik XTC gebruik, ben ik een week naar de klote. Ik voel me ongemakkelijk in mijn eigen lichaam als ik cocaïne doe. Ik hou het bij eiwitshakes.”
We lachen allebei. De sfeer in de auto wordt iets minder geladen.
Ik kan me niet voorstellen dat je je hele leven lang drugs wilt verkopen. Is er voor jou een eindpunt en heb je een droom die je wilt verwezenlijken?
“Het belangrijkste voor mij is dat ik mijn gezin kan onderhouden en dat ik in de toekomst succesvol kan zijn. Ik gebruik het geld om een toekomst op te bouwen voor mezelf, voor mijn gezin, mijn kinderen en mijn moeder. Ik ga door totdat ik genoeg geld heb, maar de vraag is: wat is genoeg? We zijn allemaal mensen, we willen allemaal geld en hoe meer geld je hebt, hoe leuker het wordt. Ga ik ooit stoppen? Dat hangt ervan af. Misschien dat ik ooit voor mijn eigen veiligheid moet stoppen.”
Ik heb geprobeerd contact op te nemen met een andere dealer voordat ik jou een bericht stuurde, maar hij reageerde niet. Later kwam ik er via iemand anders erachter dat hij de gevangenis in is gegaan. Is dat iets waar jij je zorgen over maakt?
“Laten we zo zeggen, ik denk er elke dag aan, maar niet de hele dag. Ik doe dit al best lang en het is vrij normaal geworden. Maar waar ik echt bang voor ben, is dat ik word opgesloten en mijn kinderen niet meer kan zien. Die gedachte is verschrikkelijk. Ze zijn jong en het is fantastisch om te zien hoe ze elke dag, elke maand, groeien. Het zou verschrikkelijk zijn dat onderdeel van het vaderschap te missen.
We wachten voor het stoplicht van een stil kruispunt. Een ambulance met zwaailicht en loeiende sirenes schiet voorbij.
“Ik ben niet anders dan de anderen. Ik help mensen wanneer ze hulp nodig hebben, ik hou de deur open voor een oud dametje. Er zijn natuurlijk drugsdealers die echt waardeloze mensen zijn. Dat is trouwens een van de redenen waarom ik dit ben gaan doen. Er zijn slechte drugsdealers die mensen een kutgevoel geven, die je niet met respect behandelen. Maar weet je, mensen zullen altijd drugs blijven gebruiken. Je kunt drugs niet stoppen. De oorlog tegen drugs? Die houdt nooit op.”
“Maar wat je wel kunt doen, is mensen zoals ik drugs laten verkopen. Het is beter dat ik drugs van goede kwaliteit verkoop aan jou en je vrienden dan als Youssef met zijn Gucci-pet slechte cocaïne verkoopt en dat je geen idee hebt wat je aan het gebruiken bent. Ik geef om mijn klanten. Ze kunnen bij mij veilige drugs kopen en ik bezorg ze bij hen thuis. Dat doen andere dealers niet. Als iemand al drugs moet verkopen, laat ons het dan doen. Ik kan zo wat geld verdienen en mensen die drugs willen gebruiken, kunnen dat op een veilige manier doen.”
Bij hoge uitzondering is dit interview afgenomen onder voorwaarde dat de geïnterviewde volledig anoniem blijft. De echte naam van ‘Anthony’ is niet bekend bij de redactie.
Is de foto in de spiegel niet identificeerbaar?
Beste Mikkie, de persoon achter het stuur is een figurant, niet de echte dealer. De rechterpersoon is wel verslaggever Ivar Laanen.
Gaaf interview! En gedurfd van de interviewer; je hebt schrijf talent.
Interessante personaliteit en gedachtegang van de dealer. Ik heb wel begrip voor hem op een bepaalde manier.
Begrip? interessante gedachtegang? dit is gewoonweg een crimineel verdienmodel. als deze vader zo graag zijn kinderen wil blijven zien, dan kiest hij een andere job.
Reageren niet meer mogelijk.