Stel je voor. Je bent 86 jaar, geëmigreerd naar een krottenwijk in Brazilië om daar sociaal werk te doen, je kan zelfs met krukken maar moeizaam lopen, en je reist één keer per jaar speciaal terug naar Nederland om in contact te komen met studenten. Door binnen een paar weken elke dag een andere universiteit te bezoeken, wil je de jonge generatie moed inspreken.
Wel, ik kan jullie vertellen: die iemand bestaat. En ik liep hem zowaar onlangs tegen het lijf – op de campus van de Erasmus Universiteit.
Ik was aan het studeren in de C-hal en zag Klaas – al wist ik op dat moment zijn naam nog niet – één voor één allerlei studenten aanspreken. Hij onderbrak studenten in hun werkzaamheden om met hen over de oneindigheid van het universum te praten. Omdat je niet elke dag een 86-jarige man op de universiteit ziet die systematisch studenten langsgaat voor een wetenschappelijke conversatie, was mijn nieuwsgierigheid al snel gewekt. Als je op die leeftijd nog in je uppie over campussen struint – zonder dat je HOVO’er bent – moet je wel een specifieke drijfveer hebben die je, naast je krukken, op de been houdt. Ik besloot daarom de rollen om te draaien en sprak hem aan.
Toen ik aan hem vroeg wat hij deed, bleek dat hij inderdaad zo’n drijfveer heeft (en ook dat hij een hele fijne vent is om mee te kletsen). Klaas is namelijk naast zijn werkzaamheden in de krottenwijk schrijver, en was op de universiteit om met behulp van studenten inspiratie op te doen. Maar hij liep vooral op de campus rond om relaties op te bouwen – zijn wetenschappelijk intermezzo over oneindigheid was daarvoor de brug om in gesprek te raken. Met dit intermezzo hoopt hij op zijn beurt ook studenten te kunnen inspireren, door ze even stil te laten staan bij de wonderlijkheidheid van het universum – dat alsmaar groter wordt, tot in de oneindigheid.
Zijn geloof in jonge mensen betekent veel voor Klaas. Hij had ook jaren geleden de keuze kunnen maken om met pensioen te gaan, om vervolgens bijvoorbeeld schelpen te gaan verzamelen op een strand bij Benidorm. Maar zo zit Klaas niet in elkaar. Hij blijft zolang hij leeft relaties opbouwen, of dat nu met Brazilianen is als met Nederlandse studenten. Omdat hij hoop heeft voor de toekomst, zolang mensen maar wat liefdevoller naar elkaar zijn. Hij draagt daar zelf alvast zijn steentje aan bij.
Bedankt Klaas. Door jou ben ik iets minder bang voor de (verre) toekomst, waarin ik zelf misschien krukken nodig zal hebben. Door jou weet ik dat er ook dan nog genoeg redenen zullen zijn om door te blijven lopen.
Marnix ’t Hart studeert filosofie aan de EUR
