Mink Steekelenburg (23) studeert Algemene Cultuurwetenschappen, en is zo’n dertig uur per week met muziek bezig.
tekst Gert van der Ende fotografie Michel de Groot
Toetsenist/pianist Mink Steekelenburg heeft het er druk mee: hij speelt in drie bands, die allemaal geregeld optreden, hij is bezig met wat hij mysterieus omschrijft als ‘een soloproject’ (iets met piano en effecten onder de noemer ‘winterdagen’), en hij componeert en musiceert voor ad hoc-evenementen; zo verzorgde hij onlangs nog de muzikale omlijsting van een filmvertoning van beelden van oud-Rotterdam en zal hij in januari ook op het Filmfestival te horen zijn.
Wij zullen ons hier echter beperken tot zijn rol in de band Half Way Station. In 2011 voegde hij zich bij de band, die oorspronkelijk een duo was, bestaande uit gitarist Rikke Korswagen en zangeres/bassist Elma Plaisier. “Ik zag ze een keer optreden, en vond dat zo leuk, dat ik voor de grap een keer ben gaan meespelen; het klikte meteen.” Steekelenburg werd daarna meteen meegesleurd in de opnames van Moonshine, het tweede album van Half Way Station, dat muziek maakt die het best kan worden omschreven als psychedelische folk. Inmiddels is er al een derde plaat – Surface – en wordt er gewerkt aan een nieuw album. Daarvoor verdween het kwartet voor enkele weken naar een villa in Zuid-Frankrijk voor de opnames. “Een gelukje”, aldus Steekelenburg. “Het huis is van een van de ouders van de producers. Mooie plek, maar vooral een mooie akoestiek, zoals die van het drumstel in het trappenhuis. Die akoestiek gaat het geluid van de plaat bepalen.”
Hoewel ze pas zo’n vier jaar bestaan, toerden ze al door landen als Albanië, Denemarken en Italië, en stonden ze in 2011 in Paradiso in de finale van de Grote Prijs van Nederland, al wonnen ze die niet. “Wij zijn niet het soort band dat ze daarvoor zoeken, die moeten meer 3FM-achtig klinken.” En dat doet Half Way Station zeker niet, met zijn mix van instrumenten en vervreemdende elektronische effecten. “Wij willen spanning toevoegen, sfeer. Bij voorbeeld door effecten als tape delay, waarbij een stukje van een muzieknoot continu herhaald wordt.” Steekelenburg houdt wel van aan knopjes draaien.
Dat zijn studie niet lijdt onder al het muziekgeweld, is mooi meegenomen, maar deels ook zijn eigen verdienste. “Ik kan namelijk best nog even een essay schrijven als ik ’s nachts thuiskom van een optreden.” Beroepsmuzikant hoeft hij dan ook niet per se te worden. “Mijn doel is muziek te maken die voor mij interessant is, en die vernieuwend is. En als je dan ook nog platen kan maken en op kan treden, is het helemaal perfect.”
EM zoekt een motto en jij mag ’t bedenken!
Ieder zichzelf respecterende organisatie vindt zichzelf elke paar jaar weer opnieuw uit.…