In de middag werd mijn kamer me te klein. Een wandeling zou me vast goed doen. In sjaals en truien had ik het net zo warm als in bed, en zo liep ik de deur uit. Achter de moskee kwam een vrouw met haar hond uit een weg die me nog niet eerder was opgevallen. Het was een straat zonder stoep, gemaakt van asfalt waar breuken in zaten. Aan de linkerkant stonden vrijstaande witte houten huizen die me aan Zweden deden denken. Aan elk hek hing een ‘Ik waak hier’-bord.
De weg kwam uit op een parkje. Ik stak een watertje over, en keek vanaf een balk naar een blauwe reiger die zich focuste op zijn eten. Een woekerplant had een boom overgenomen. De stad leek ver weg terwijl ik over doornstruiken stapte en een steile trap zag. Bovenaan stond ik voor een muur waarachter ik het spoor hoorde. Langs de muur, naar beneden, liep ik even later aan een andere kant het park uit. Ik bleek nog steeds vlak bij huis te zijn. Het voelde alsof ik net De geheime tuin had ontdekt.
Thuis bekeek ik video’s van de presentatie van Marlies Dekkers, de lingerieontwerpster die de bondage-look leuk maakte voor vrouwen die de Linda lezen. Op uitnodiging van Stichting Het Park, een project betaald door Droom en Daad, stelde zij een bloemlezing samen van haar favoriete gedichten over de herfst. Marlies las Rilke voor onder begeleiding van een trompet, omringd door boeketten, en ik was er niet bij. Maar onverwacht had ik in het Essenburgpark een herstellende middag.
