VN-rapporteur Gaza op bezoek: ‘Zie vrijheid niet als vanzelfsprekend’

Voor de ingang van de Sorbonnezaal op de tweede verdieping van het Van der Gootgebouw vormen een kwartier voor het begin van de lezing honderden mensen lange rijen. Bij elke deur staan enkele vrijwilligers die controleren dat niemand zonder kaartje binnenkomt. De vrijwilligers worden ondersteund door twee beveiligers die nauwlettend om zich heen kijken. Uiteindelijk wonen zeshonderd mensen de lezing bij en kijken er nog eens duizend online mee.

Eenmaal binnen opent Jeff Handmaker, universitair hoofddocent bij het International Institute of Social Studies, de bijeenkomst en controleert of de microfoon van Francesca Albanese naar behoren werkt.

De zaal wordt stil en sommigen leunen aandachtig voorover. Albanese kijkt het publiek met een ernstige blik aan. “Ik wil mijn excuses aanbieden aan de Palestijnen in de zaal, het spijt ons, het spijt ons echt”, zegt ze. Een luid applaus galmt door de zaal.

De situatie in de Palestijnse gebieden is ‘niet zomaar genocide’, stelt Albanese, maar ‘een kolonisatie-project’. Uit het VN-rapport van Albanese blijkt dat dit project ‘onderdeel is van een langdurig proces waarbij een door de Israëlische staat georganiseerde gedwongen verplaatsing en vervanging van de Palestijnen plaatsvindt’. Volgens Albanese heeft de Palestijnse bevolking al tientallen jaren te kampen met uitgebreide controle en onderdrukking, die na al die jaren onderdeel zijn van het ‘collectieve bewustzijn’ van het volk.

Het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen wordt volgens Albanese met voeten getreden. Albanese doet een beroep op internationaal erkende verdragen als de Geneefse Conventie en het Genocideverdrag die de staat Israël volgens haar negeert. Volgens Albanese hebben de Palestijnen op grond van deze verdragen ‘het recht van een volk om als volk te bestaan ​​en het recht van minderheden om niet uitgewist te worden’.

Dan spreekt Albanese de mensen in de zaal aan. “In deze donkere tijden springt de vonk over op studenten, zoals jullie. We moeten doorgaan. Israël mag niet ontsnappen zonder de sticker van een apartheidsstaat op zijn rug.”

Na een zit van een uur krijgen de mensen in de zaal de ruimte om vragen te stellen aan Albanese. Een aantal staat meteen op en vormt een rij in het midden van de zaal. De huisregels verschijnen op het grote scherm: ‘Behandel elkaar met sympathie en beleefdheid.’ Zes van de zeven vragenstellers dragen een Palestijnse sjaal en sommigen knikken mee terwijl Albanese de eerste vraag beantwoordt.

Na een tijdje gaan de mensen in de rij op de trap zitten. ”Zo wordt het een sit-in!”, zegt de host van de lezing lachend. De mensen in de zaal lachen hard mee. “Misschien moeten we meerdere vragen tegelijk beantwoorden, zodat jullie kunnen gaan zitten.”

Na het beantwoorden van een aantal vragen leunt Albanese wat naar voren en kijkt ze met een ernstige blik de zaal rond. “Zie vrijheid, of welke rechten dan ook, niet als vanzelfsprekend”, roept ze. Mensen onderbreken het verhaal met een applaus waardoor de bankjes in de zaal trillen.

Er is nog een kwartier tijd en Handmaker maakt een gebaar naar Albanese waarbij hij met zijn vlakke hand zijn nek figuurlijk doorsnijdt. Albanese maakt hetzelfde gebaar. “Als je dit in mijn regio doet… Ik kom uit Italië”, zegt Albanese lachend. De mensen in de zaal snappen wat Albanese bedoelt en volgen hun gelach op met een applaus.

“Bedankt dat je bent gekomen, Francesca. We geven niet op”, zegt de host. De mensen in de zaal geven Albanese een staande ovatie.