We hadden besloten onze woonkamer een make-over te geven. Het hoogpolige kleed gooiden we van de trap. En de kleine, prikkende, zwarte, harde, lelijke bank moest weg. Op gratisaftehalen.nl vonden we een grote, zachte, okergele, comfortabele, mooie bank, op minder dan tien minuten afstand.
Mijn Chileens-Ierse huisgenoot nam eerder esthetisch het voortouw. Ze bracht kunst, planten en haar zachtaardig chaotische levenswijze het huis in. Ze nam me mee in haar fascinaties en plannen. En de avond voor we de bank zouden ophalen vroeg ze ineens of ik mee wilde naar een bar die nu niet meer bestaat. Daarna belandden we bij een concert van groen geschminkte mannen van middelbare leeftijd. De groene zweetdruppels in hun borsthaar werden mij snel te veel. Zij verdween in een moshpit.
De volgende ochtend kwam ze niet uit haar kamer. Ze was vaak laat, maar ik werd zenuwachtig en bleef op haar deur kloppen tot ze me binnenriep. Ik vond haar met een lange man in bed. “We krijgen de bank gratis, dus we moeten nu echt gaan”, zei ik geschrokken. Ze sprong uit bed, in de kleren van gisteren.
De bank kwam uit een appartement van vierhoog. In een gebouw met van die smalle, steile trappen. Mijn vingers deden al zeer voor we beneden waren en we moesten de hele winkelstraat van Delfshaven nog af. Voor de McDonalds kon ik niet meer. We moesten de bank neerzetten. De Schiedamseweg werd even onze woonkamer. Terwijl de voetgangers ons toelachten, leerde ik de onenightstand van mijn huisgenoot kennen. Hij was een stille, statige kok en rook naar oud zweet, op een manier die me aan komijn deed denken, met een vleugje wiet.
We kregen de bank onze woonkamer in en genoten ervan tot we hem bij onze uithuiszetting in haast moesten achterlaten. Nu, een jaar later, ben ben ik soms nog wel sip als ik aan onze woonkamer denk. Ik raakte mijn huisgenoten kwijt, maar hield er vrienden aan over.
