“Ik voelde me wel meer op mijn gemak in de dierentuin dan toen ik die wilde slang zag, want in de dierentuin zat er glas tussen en daardoor kon de giftige slang geen onmiddellijke dreiging vormen. In het wild is dat glas er niet.”
“Nee, klopt inderdaad”, reageer ik.
De Indiase jongen achter mij vertelt over het leven in India: “Ik ken maar een paar recepten, verder kan ik eigenlijk niet koken. Maar dat is omdat het zo normaal is om koks in te huren. In India heeft iedereen een kok en een schoonmaker.”
Na een korte stilte reageer ik: “Behalve de mensen die worden ingehuurd als kok of schoonmaker, lijkt mij.”
De jongen denkt even na. “Nee die niet inderdaad.”
We arriveren bij grote zandduinen. Bovenaan hebben we uitzicht op de zee. De reisbegeleider vraagt: “Wie weet waar je terechtkomt als je vanaf hier in een rechte lijn gaat zwemmen? Ik geef een tip, je gaat onder Zuid-Afrika door!” De unanieme gok van de groep is Nieuw-Zeeland.
“Nee! Het is Brazilië!”, roept de reisleider.
Na kort Google Maps te hebben gecheckt weet ik vrij zeker dat het Argentinië is. Ik laat de kaart aan de reisleider zien. Na hem zorgvuldig te hebben geïnspecteerd zegt hij: “Ik weet niet of het klopt wat je zegt hoor, het kan ook Chili zijn.”
De reisleider zegt een paar keer dat deze duinen een behoorlijk goede plek zijn om een lijk te begraven. Ik vertel hem over een goede methode om een dood lichaam te verbergen. “Je graaft een diep gat. Daar dump je het lichaam in. Daarboven begraaf je vervolgens een redelijk groot dood dier. Wanneer speurhonden het lijk vinden, graaft de politie een dood dier op en gaan ze verder zoeken.”
Even later in de bus vraagt hij de passagiers via een microfoon om hun aandacht. “Onno vertelde net over een hele interessante manier om een lijk te verbergen!”
