Binnen twee dagen werd het programma opgestart. Ze koppelden eerstejaars studenten met ouderejaars. “Voor ons is het Onderwijscentrum een tweede huis, een onwijs fijne en veilige plek om te leren, we willen dat eerstejaars dat gevoel ook krijgen”, zegt Emma. Het programma was een groot succes. Meer dan 200 oudejaars meldden zich aan om een buddy te worden, veel meer dan nodig was.
Wat vinden jullie van de nominatie?
Fleur: “We zijn onwijs dankbaar voor de nominatie en vinden het een eer om naast zulke geweldige initiatieven genomineerd te zijn.”
Emma: “Het is mooi dat er op deze manier aandacht blijft voor de vreselijke gebeurtenis van september. Hoewel het onderwijs door is gegaan, zijn er nog altijd studenten die er ontzettend veel last van hebben.”
Wat motiveert jullie?
Emma: “De schietpartij was zo heftig voor iedereen. In zo’n situatie voel je je machteloos. En als je met zoiets kleins zoals het buddyprogramma iemand kan helpen, dan heb je toch een gevoel dat je iets doet en een beetje controle hebt over de situatie.”
Fleur: “Ik weet nog van mezelf dat het best wel een grote stap was om te gaan studeren in een grote stad zoals Rotterdam – ik kom zelf uit Den Bosch. De eerste paar weken waren spannend: je kent niemand, alles is nieuw. Als ik zoiets had meegemaakt, dan zou ik mezelf ook onveilig hebben gevoeld. Ik zou het dan fijn hebben gevonden om een buddy te hebben die mij de leuke kanten van de universiteit liet zien.”
Wat hebben jullie hiervan geleerd?
Fleur: “Vooral hoe gewillig mensen zijn om te helpen als er maar een kans is. We hebben ook veel geleerd van Geeske (van Woerden, docent bij de medische faculteit, red.). Zonder haar was het project niet van de grond gekomen. Na het schietincident heeft Geeske zich op alle manieren beziggehouden met het welzijn van studenten. Ze heeft ons echt geïnspireerd.”
Emma: “Ook zijn wij de mensen dankbaar die zich voor het buddy programma hebben opgegeven. Ze verdienen allemaal de titel Student van het Jaar!”
Vertel iets wat niemand van je weet.
Fleur: “Mijn vrienden zullen het wel weten, maar de rest niet: ik hou heel erg van musicals. Ik kan meezingen met veel musicals die de afgelopen jaren in Nederland hebben gespeeld. In de musicals heb je een soort van systeem. Er wordt gepraat totdat de emotie te groot wordt, dan gaan ze zingen. En als het al te heftig wordt om te zingen, dan gaan ze dansen. Ik vind het zo gaaf om te zien hoe dat in elkaar overgaat.”
Emma: “Ik kan tatoeëren en ik heb mijn ouders tatoeages gegeven. Bij mijn vader een klavertjevier en bij mijn moeder een hartje. Ze zijn echt heel goed gelukt, al zeg ik het zelf.”
