Ik heb net mijn cv door een AI-screeningtool gehaald die me vertelt wat AI-tools voor recruiters ervan zouden vinden. Daar is blijkbaar geen ontkomen aan, want het is voltooid verleden tijd dat Camilla, de 45-jarige ’talent acquisition manager’, je cv afwees. Tegenwoordig is het R2-D2, de AI-recruitmentsoftware, die je e-mails stuurt die beginnen met ‘Bedankt voor je sollicitatie’. Dus hier zit ik dan, ik vraag de ene robot om de bevestiging van een andere robot en vraag me af of de wereld nu gek geworden is of ik.
Chagrijnig worden over dit gebrek aan bevestiging door kunstmatige intelligentie doet me denken aan de middelbare school, toen je de vriend van je crush vroeg wat je crush eigenlijk van je vond.
“En, wat zei hij over mij? ?”
“Hij zei dat je cute bent, maar dat je je prestaties niet genoeg kwantificeert??”
Ik moet zuchten bij deze feedback. Ik heb mijn prestaties al heel erg dik aangezet door te laten zien hoe ik het socialemediaprofiel van mijn vorige bedrijf met 67 procent heb opgevoerd. Maar je kunt maar een paar keer opscheppen dat je de Twitter-likes van een bedrijf van twee naar vijf hebt doen stijgen.
Wat kan ik nog meer kwantificeren? Hoe vaak mijn vorige baas me complimentjes gaf? Moet ik die automatische tevredenheidsonderzoeken gaan belichamen?
“Goed gedaan Dora!”
“Dankuwel mevrouw. Euh, nu we hier toch bij elkaar zitten, kunt u in een percentage uitdrukken hoeveel beter mijn ‘goed gedaan’ is dan dat van uw gemiddelde stagiaire?”
Deze AI-tool probeert me te reduceren tot zo’n feedbackkast in een openbaar toilet, en beschuldigt me er tegelijkertijd van dat ik zelf het vieze toilet ben. Hoe dan ook, ik ben er klaar mee, met vragen naar zijn bevestiging.
Ik klap mijn laptop dicht en vraag mezelf af of de AI de turingtest heeft gehaald. Zo niet, besluit ik, dan boeit die slechte score me niet. Als die test wel is gehaald, dan is de AI technisch gezien niet heel anders dan die jongen op de middelbare school: de enige manier om bevestiging te krijgen is er niet meer om vragen.
