EUR-student doet mee aan EK Naginata

“Ik baalde de hele tijd als er iets mis ging, ik bleef de verkeerde kant op zwaaien”, zegt de derdejaars student Psychologie om aan te geven hoe frustrerend zijn eerste training in de dojo was. “Ik ben hiermee begonnen omdat ik wat beweging wilde en iets nieuws wilde proberen. Ik zag een folder bij de Albert Heijn met reclame voor een dojo bij mij in de buurt.”

Naginata is een Japanse vechtsport met snelle, plotselinge bewegingen, waarbij een wapen wordt gebruikt. De naginata is het zwaard dat de tegenstanders gebruiken: het bestaat uit een schacht met lemmet van bamboe van twee meter lang, die wordt gebruikt om de partner te steken of te haken. Het wapen werd vroeger gebruikt door soldaten, krijgsmonniken en, met name, vrouwelijke krijgers van adellijke afkomst.

Als Bas een slag niet onder de knie kreeg, bleef hij zich daar maar aan ergeren. Dat lag vooral aan zijn instelling, vertelt hij. Naginata is erop gericht een hypergefocuste mindset te creëren, waarin je snel beslissingen kunt nemen waar je helemaal op kunt vertrouwen. “Mijn coach zei dat als je omhoog zwaait zonder je zwaard op tijd terug te brengen naar je romp, je de tegenstander de kans geeft om je op een kwetsbare plek aan te vallen. Ik wilde leren hoe je mindfulness kunt gebruiken in een snelle omgeving.”

Mensen die aan naginata doen gebruiken het vaak als mindfulness, en als psychologiestudent ziet Bas veel overeenkomsten tussen die twee. Het gaat niet om het winnen, maar om de gemoedsrust en de doortastendheid waardoor je als sporter kunt groeien. Naginata wordt ook wel ‘budo’ genoemd, legt Bas uit, de weg van de krijgers. “Het is een middel voor persoonlijke groei.”

Naginata helpt je niet alleen te leren hoe je deze gemoedstoestand kunt bewaren tijdens de training, maar gaat ook verder dan de dojo. “Als je aan het trainen bent, ben je er twee uur lang volledig bij en concentreer je je op wat je kunt doen om te verbeteren.” Bas komt uit een muziekgezin en speelt al jaren gitaar. “Hoewel ik al veel langer gitarist ben dan sporter, heeft naginata me geholpen om een betere muzikant te worden.”

Het EK vindt om de twee jaar plaats. Elk land vaardigt twee teams van twee personen af. Bas doet komend weekend mee aan het technische onderdeel. “Het is bijna een dans, omdat het door en door geoefend is en bol staat van de choreografie. Hoewel het lijkt alsof mijn partner en ik aan het vechten zijn, weten we precies wat de volgende stap is.” Bas zal zijn ‘choreografie’ samen met zijn partner uitvoeren voor juryleden en het opnemen tegen andere teams uit heel Europa.

Er staat veel op het spel, maar Bas vindt het al heel mooi dat hij überhaupt mee mag doen. “Ik heb een paar jaar geleden mensen van het Nederlandse team zien meedoen. Om nu zelf daar te staan is echt super. Ik ben nerveus maar probeer kalm te blijven, want deel uitmaken van deze ervaring is op zich al een prestatie.”

Het lijkt tegenstrijdig om te vragen wat voor Bas zijn doel is met naginata. Het is immers de reis die telt en niet het resultaat. Hij hoopt nog jaren door te gaan met naginata en ooit een keer Japan te bezoeken. “Negen op de tien beste naginatabeoefenaars in Japan zijn oudere vrouwen van in de zeventig. Als ik ook maar enigszins in de buurt daarvan kan komen, ben ik al blij.”