Internationale vrouwendag: ‘Ik besefte dat ‘intimiderend’ zijn een compliment was’

Ongeveer 45 mensen woonden het Zoomgesprek vanuit thuis bij, voornamelijk vrouwen van verschillende leeftijden. De eerste spreker van deze avond was Hana Taher, die opgroeide in Egypte en na haar afstuderen aan de Erasmus Universiteit terug verhuisde naar haar geboorteland. Onlangs startte ze ‘The Us Space’, een online platform dat mensen in staat stelt krachtige gesprekken te voeren over ‘controversiële’ onderwerpen. “Opgroeiend in Egypte werd er van alles van me verwacht”, vertelt ze. “Ik kreeg voortdurend kritiek op hoe ik eruit zag, hoe ik me kleedde, hoe ik me gedroeg – allemaal advies bedoeld om de perfecte man aan te trekken. Maar mijn vader leerde mij om onafhankelijk te zijn en nooit afhankelijk te worden van een man. Ik ben altijd openhartig, ambitieus en vrij van geest geweest en die eigenschappen werden niet altijd gewaardeerd door Egyptische mannen, die me intimiderend noemden. Maar pas recent begon ik te beseffen dat die opmerkingen eigenlijk een compliment waren. Op dit moment ben ik er trots op dat ik de vrouw ben die ik nu ben.”

Na de eerste spreker werden de deelnemers ingedeeld in break-out rooms. In deze rooms werd iedereen aangemoedigd om te discussiëren over verschillende vragen, zoals ‘Hoe is het voor jou om vandaag de dag een vrouw te zijn?’ en ‘Wat betekent female empowerment voor jou?’

Amber van Workum, derdejaars studente International Business Administration, begon haar verhaal met een schokkend feit: 30 procent van alle vrouwen krijgt op enig moment in hun leven te maken met fysiek of seksueel misbruik door iemand die dichtbij hen staat. Ze vertelde zelf haar verhaal over een ervaring in haar jeugd met fysiek en psychisch misbruik. “Toen ik 14 was, kwam ik op een dag eerder thuis dan mijn broer. Ik deed de deur van mijn kamer op slot om veilig te zijn, maar toen mijn broer ontdekte dat de deur op slot zat, begon hij te schreeuwen en op de deur te bonken. Ik probeerde hem eerst te negeren, maar hij schreeuwde zo hard dat ik me niet op mijn huiswerk kon concentreren. Op een gegeven moment schopte hij met zoveel kracht tegen de deur dat de houten deur begon te kraken en er een gat in zat. Gelukkig schrok mijn broer hier ook van en liet hij me met rust, maar zo bang ben ik nog nooit in mijn leven geweest.”

“Jaren later krijg ik nog steeds paniekaanvallen als ik een harde dreun op een deur hoor. En de effecten van het psychisch misbruik duren nog langer,” zegt ze. “Wij als samenleving houden dit in stand door ervaringen te minimaliseren of te negeren. We vragen vrouwen ‘Waarom ben je niet gewoon weggegaan?’, niet wetende dat 40 procent van de moordzaken gebeurt als een vrouw probeert weg te gaan. Daarom is het zo belangrijk om je stem te laten horen. Veel vrouwen denken dat hun stem er niet toe doet, maar dat doet-ie wel. Jouw stem doet er toe!” Ambers aangrijpende verhaal leidde tot veel positieve opmerkingen en steun in de chat.

Tina Miedtank vertelt over haar twee jaar werk bij UNESCO in Nepal, waar ze projecten ontwikkelde om Nepalese meisjes en vrouwen te helpen hun stem te laten horen. “Al mijn collega’s waren mannen. Ik sprak nooit met vrouwen, laat staan met immigrantenvrouwen, en op dat moment ging er niet eens een belletje rinkelen. Achteraf besef ik dat dat juist een voorbeeld was van hoe vrouwelijke stemmen op de werkvloer minder serieus worden genomen. Bovendien voelen vrouwen zich soms ook onzekerder, omdat de meeste vacatures geschreven zijn om mannen aan te trekken in plaats van vrouwen. Daarom wil ik tegen jonge vrouwelijke academici zeggen: je kunt het, je moet er gewoon voor gaan.”