Iedereen zal zich Sarahs lach herinneren

De 21-jarige Sarah was een muzikale, vrolijke studente Psychologie die anderhalf jaar geleden vanuit Minnesota naar Rotterdam verhuisde. Ze woonde op een steenworpafstand van de EUR, in het wooncomplex De Snor aan de Kralingse Kerklaan. Dat Sarah soms wat problemen had met huisgenoot Joel S. wisten veel vrienden wel. Toch was het extra schrikken dat hij de verdachte is van haar moord.

Het is door de sneeuw extra stil bij De Snor. De bewoners weten wel dat de moord van Sarah niets te maken heeft met de veiligheid in het complex, maar ze denken er nog regelmatig aan. “De eerste paar weken wilde ik niet naar huis”, vertelt een meisje dat ook in De Snor woont en liever anoniem wil blijven. Ze gaat naar binnen via de zij-ingang, terwijl het bij de hoofdingang echt minder glad is. “Ik wil de woning van Sarah niet zien en dus kom ik tot nu toe nooit meer binnen via de voordeur van ons gebouw. Het is inderdaad om, maar ik wil echt niet door die ene gang lopen.” Sarah kende ze wel, iedereen kende Sarah wel van zien. “Ze was altijd vrolijk, vriendelijk en vol energie.”

Wie ook elke dag in de buurt komt van Sarahs appartement, is geschiedenisstudent Arnold. Hij woont naast het huis waar Sarah vermoord is, en is dan ook nog steeds erg geschrokken. “Toch denk ik ook vooral: wat is het jammer dat ze weg is.” Ze was het type dat je ineens kon aanspreken voor een gezellig praatje, vertelt Arnold. “Uit het niets sprak ze mij ineens aan op de campus. ‘Hey, ik zie je vaker. Jij woont toch ook bij De Snor?’ Zodoende zijn we in gesprek geraakt, daarna maakten we altijd een praatje als we elkaar tegenkwamen. We hadden het over koetjes en kalfjes, maar ze vertelde ook dat het niet zo lekker ging met haar huisgenoot en dat ze zich niet zo veilig voelde thuis.”

De sfeer op de Open Stage Night is luchtig, het is druk en gezellig. Het eerbetoon aan Sarah is dan ook niet aangekondigd. Als Bonno, een goede vriend van Sarah, het podium opkomt en zegt dat ze haar willen eren, wordt het stil in de ruimte. “Een maand geleden zat Sarah hier nog achter mij, achter het drumstel. We wisten toen niet dat het haar laatste optreden zou worden.” Met nog wat vrienden speelt de zanger en gitarist maandag het nummer Let It Be van The Beatles, het laatste nummer dat Sarah in december speelde. Waar het de hele avond druk, rumoerig en gezellig was, wordt het nu stil in de ruimte. Niemand praat meer, en er zijn zelfs mensen die elkaar vasthouden. Met die bedompte stemming wil de band de avond niet afsluiten. Sarah was bovenal heel erg vrolijk en dus speelt de band nog een opgewekter nummer, Never Gonna Give You Up van Rick Astley.

Bonno doet de International Bachelor Economics and Business Economics. Hij leerde Sarah kennen via vrienden die ook muziek maken. “Ze was toen net niet toegelaten bij het Erasmus Music Collective, de studentenband van de universiteit, en daar was ze best kapot van. We hebben de hele avond gesproken over het beginnen van een band en over welke nummers we zouden spelen, vooral covers van bekende liedjes uit de jaren zestig en zeventig. Ze zei dat het één van de leukste avonden was sinds ze in Nederland woonde omdat ze het gevoel kreeg dat ze weer bezig was met muziek.” Drumlessen heeft de Amerikaanse nooit gehad, ze had gewoon ontzettend veel talent, vertelt Bonno. “Sarah leerde drummen door heel veel te kijken en te luisteren, en vervolgens natuurlijk zelf te spelen. Haar vader is een muzikant, daardoor zat ze vanaf haar tiende, of zelfs eerder, al te luisteren en te kijken naar hoe hij optrad.”

De positieve uitstraling van Sarah wordt op veel plekken gemist. Op het podium, in college, maar ook zeker bij HAS-Kebab, waar Sarah werkte. Ze was iemand die het werk elke dag een beetje leuker maakte, vertellen haar collega’s. “Er komen nog klanten die zeggen dat ze haar missen”, vertelt collega Özkan. “Zij maakte altijd een praatje, zij was geïnteresseerd in andere mensen.”
“We denken dagelijks aan haar”, vult eigenaar Fikret Egeman aan. “Door haar glutenalergie kon ze bijna niets eten wat wij serveren, behalve de salade. Op gegeven moment introduceerden we de rijst-box en dat mocht Sarah wel. We hielden altijd een portie apart voor haar. Als zij bijna klaar was met werken dan kon ze dat eten. Als de rijst bijna op was en een klant toch die box wilde, dan zeiden we altijd dat het op was, want die rijst was van Sarah. Soms maakten we zelfs extra rijst zodat zij dat kon meenemen naar huis.”

Cool, stoer, muzikaal, supergrappig, vrolijk, ambitieus, empathisch, een feestbeest en harde werker, Bonno heeft niets dan goeds over Sarah te zeggen. Alleen overdreef ze weleens. “Wat ik vooral typisch Amerikaans vond. Sarah was bijvoorbeeld echt van mening dat de VS toch alles en iedereen zou beschermen. Ze zat zo vol met leven. Het was daarom eenvoudig om jezelf op je gemak te voelen bij haar.”

Iedereen kende Sarah als het vrolijke, lachende meisje, maar gemakkelijk heeft de Amerikaanse het niet gehad. “Ze heeft afschuwelijke dingen meegemaakt”, weet Bonno. Twee jaar geleden pleegde Sarahs oudere broer Josh zelfmoord en het is ook bekend dat zij zelf een tijdje last had van depressie.

Haar studiegenoten schrijven in de ‘In Memoriam’ dat Sarah eerlijk was over dat ze het soms moeilijk had. “Toch slaagde ze er op de een of andere manier in zo meedogenloos positief te blijven dat het eerste wat iedereen met haar associeert, haar uiterst ontwapenende oor-tot-oor-lach is.”

“Sarah heeft mij geleerd om het leuk te hebben in het leven en blij te zijn met wat je hebt”, vertelt Bonno. “Het is balen dat ze er niet meer is, maar ik ben ontzettend dankbaar voor de dingen die wij samen hebben gedaan.”