Deze student zet een gemeenschapscentrum op in een Grieks vluchtelingenkamp

Erasmus University College-student (EUC) Nabeel Khan (22) voelde zich machteloos tegenover het onrechtvaardige lijden van de meeste vluchtelingen in Europa en vindt dat er meer aan dit probleem moet worden gedaan. Nabeel realiseert zich vooral dat een ‘normaal leven’ eerder een voorrecht is dan een gegeven.

Hij denkt dat hem een vergelijkbaar lot als sommige vluchtelingen van nu bespaard is gebleven. “Mijn denkbeelden over de huidige immigratiecrisis zijn voor een belangrijk deel beïnvloed door het feit dat mijn familie oorspronkelijk uit Kasjmir komt, een grensgebied tussen India, China en Pakistan. Het gebied wordt algemeen beschouwd als een van de sterkst gemilitariseerde zones ter wereld omdat er grensgeschillen zijn tussen alle drie de landen. Mijn ouders hebben Kasjmir na mijn geboorte gelukkig verruild voor Engeland. Nadenken over je achtergrond beïnvloedt je op een bepaalde manier; mijn ouders dragen nog steeds hun ervaringen mee van toen ze in dit conflictgebied woonden.”

Als we kijken naar de huidige vluchtelingencrisis, dan is Griekenland een van de landen die er het meest mee te stellen heeft na het opnemen van een hoog percentage van de 1,8 miljoen vluchtelingen. De omstandigheden op het schiereiland zijn kritiek wanneer we kijken naar de economische problemen van Griekenland en de stijgende toevloed van vluchtelingen die op zoek zijn naar veiligheid. Daarom dacht Nabeel twee jaar geleden als eerste aan Griekenland toen hij met zijn studiegenoot wilde gaan helpen in Syrische vluchtelingenkampen.

Nabeel vertelt kort over zijn eerste ervaring als vrijwilliger in Griekenland. Tot zijn verdriet pakte die anders uit dan hij had verwacht. “Toen ik aankwam in het kamp, voelde ik me erg ongelukkig na het zien van de omstandigheden. Mijn persoonlijke ervaring was ook behoorlijk onbevredigend: ik kon alleen allerlei klusjes doen, zoals voedsel verplaatsen of bijvoorbeeld kleding inpakken in het magazijn. Ik had het gevoel dat mijn invloed erg beperkt was.”

Maar Nabeel liet zich door deze eerste ervaring niet uit het veld slaan. Een jaar later was hij alweer op zoek naar een nieuwe ervaring op het gebied van liefdadigheid. Hij hoopte aan de slag te kunnen in Syrische kampen in Turkije. Dat liep niet helemaal zoals gepland.

Nabeel belandde een jaar later opnieuw in Griekenland nadat hij van geen enkele organisatie een reactie had gekregen, behalve van Happy Caravan. “We stuitten toevallig op Happy Caravan, en lazen over hun schoolproject voor jonge vluchtelingen. Zij waren de eerste liefdadigheidsinstelling die reageerde van alle instellingen waarmee we contact hadden opgenomen. Pas na mijn ervaring met Happy Caravan veranderde mijn houding ten opzichte van liefdadigheid compleet. Om preciezer te zijn: na mijn ontmoeting met Ala, de oprichter van Happy Caravan.”

Voordat de oorlog het hele land verwoestte, was Ala binnenhuisarchitect in de dichtstbevolkte stad van Syrië: Aleppo. Toen de luchtalarmen de rust in Aleppo begonnen te verstoren, besloot Ala zich aan te sluiten bij de anti-Assad-rebellengroepen. Hij werd lid van de ‘Kamikaze’-teams die medische hulpmiddelen leverden aan mensen die zowel vochten tegen het regime van Assad als tegen IS.

“Ala eindigde uiteindelijk als vluchteling, net als duizenden andere Syriërs”, vertelt Nabeel. “Hij werd Europa in gesmokkeld en begon rond te trekken met BlaBlaCar. Uiteindelijk ontving hij in Nederland een vluchtelingenstatus. De omstandigheden waren behoorlijk slecht: één kamer voor soms zes mensen, enorme rijen bij het uitdelen van voedsel en onvoldoende sanitaire voorzieningen, om maar wat te noemen. Uiteindelijk nam Ala het initiatief om Happy Caravan op te richten. Hij realiseerde zich dat er naast het vluchtelingenkamp in Thermopylae – een verlaten hotel waar complete gezinnen in piepkleine kamers woonden – een leeg gebouw stond. Daarop besloot hij terug te gaan naar Griekenland en een schooltje op te richten voor alle jonge vluchtelingen die waren verstoken van onderwijs.”

Nabeel werkte twee weken als leraar op deze school. “Voor die tijd had ik het gevoel dat ik de vluchtelingen alleen kon helpen om te overleven. Via Happy Caravan lukte het om echt contact te maken met de mensen, ze zelfs weer te laten voelen dat ze mens waren – het waren geen vluchtelingen meer, maar kinderen die Engels of wiskunde wilden leren. Deze kinderen dreigden een aantal van de belangrijkste jaren van hun leven kwijt te raken door de oorlog in hun thuisland, en dankzij onderwijs kunnen wij ervoor zorgen dat ze in de toekomst kunnen integreren in de maatschappij.”

Nabeel keerde vol goede moed terug van zijn tweede ervaring, die in schril contrast stond met zijn eerste trip. Hij was niet alleen geraakt door de missie en het verhaal van Ala, hij voelde ook een sterke behoefte om het Happy Caravan-project te blijven ondersteunen. “We wisten meteen dat we iets terug moesten doen voor Ala en de vluchtelingen.” Nabeel en zijn studiegenoten die betrokken waren bij het project namen daartoe eerst contact op met de liefdadigheidscommissie van het EUC , een terugkerend evenement om geld in te zamelen voor goede doelen.

“Toen we de commissie vertelden over het Happy Caravan-project, waren ze meteen verkocht. Happy Caravan wist 4200 euro bijeen te brengen op het evenement: het grootste bedrag ooit dat het EUC heeft ingezameld. De mensen waren razend enthousiast en begonnen allerlei dingen te verkopen, bijvoorbeeld pannenkoeken voor het ontbijt of de diensten van mannelijke strippers. Ala kwam zelfs even het podium op om zijn prachtige lange paardenstaart af te knippen voor 200 euro.”

Het gevoel van dankbaarheid van Nabeel en zijn zeven teamgenoten aan Happy Caravan hield aan. In het kader van hun deelname aan de EUC-versie van het honoursprogramma ‘The Leadership Program’ kregen ze de opdracht een eigen project te pitchen. Nabeel en zijn teamgenoten zagen hun kans schoon om een uitbreidingsproject te verzinnen voor Happy Caravan, met de naam Happy Container. “Ik weet nog dat ik het idee aan de telefoon aan het pitchen was terwijl ik op een tentoonstelling van Noord-Koreaanse propagandakunst stond, letterlijk met een foto van Kim Jong Il op de achtergrond. Gelukkig werd mijn project uitgekozen door de andere deelnemers in het EUC-programma.”

Het doel van het project dat werd opgezet door Nabeel en zijn teamgenoten was om voort te bouwen op het oorspronkelijke idee achter Happy Caravan. Ze willen een levendigere sfeer creëren in het kamp in Thermopylae. Dat willen ze bereiken door een enorme container naast de school te plaatsen die moet dienen als recreatiecentrum, of in de woorden van Nabeel ‘openbare woonkamer’. Nabeel legt uit dat een gemeenschapscentrum positieve gevolgen zal hebben voor een grote groep mensen in het kamp.

“We besloten dat we met Happy Container belangrijke sociale problemen willen oplossen, en we wilden meer vrouwen en tieners bij het project betrekken. Dit gemeenschapscentrum gaat elke dag evenementen verzorgen, van toneel tot alledaagse activiteiten als samen theedrinken, met muziek op de achtergrond. We streven ernaar mensen samen te brengen, en niet alleen jonge studenten. Tegelijkertijd willen we mensen de kans geven om bij te komen van de dagelijkse beslommeringen in het kamp. Ons plan omvat ook andere programma’s om tieners te helpen, bijvoorbeeld technieklessen.”

Het project mag dan nog in de steigers staan, maar Nabeel en het team van Happy Caravan werken snel en met een duidelijk doel voor ogen. “In januari willen we met het hele team tickets boeken en naar Griekenland vliegen voor veldonderzoek. We hebben ook contact met de persoon die de container levert.” Daarnaast is het team altijd op zoek naar creatieve manieren om fondsen te werven.

“We zijn nog steeds van plan grotere private investeerders te zoeken. Maar dit is niet het enige project waar we ons op richten. We hebben kleine feesten georganiseerd –‘fund-ravers’ – waarvan de entreegelden naar het goede doel gaan. En we willen nog een grote butlerveiling houden. We willen graag ook nog opmerken dat iedereen die zich als vrijwilliger wil aanmelden bij de hoofdtak van Happy Caravan, dat ook moet doen. Ze zijn altijd bereid om vrijwilligers op te nemen.”

Ten slotte wil Nabeel niet alleen zijn fantastische teamgenoten bedanken, maar ook de mensen van Happy Caravan. “Ik wil benadrukken dat ik mezelf niet zie als de enige bedenker van dit project. Het project is vooral sterk geïnspireerd door Ala zelf. Ik voel me eigenlijk een soort boodschapper van Ala!”