De effecten van die wereldreizen ziet Hannah wel terug bij haarzelf. “Vooral in mijn zelfstandigheid”, zegt de net 18-jarige Hannah. De meeste reizen heeft ze met haar ouders en jongere zusjes gemaakt, maar naar Japan ging ze alleen. “Ik vloog alleen, moest ook overstappen, en daarvoor regelde ik zelf mijn visum. Als je dat allemaal eens gedaan hebt, schrik je er niet meer van om zaken zelf te moeten regelen.”

Elf jaar oud was ze toen ze voor het eerst ging backpacken, maar ze heeft niet het idee dat die ervaringen haar een voorsprong geven ten aanzien van haar medestudenten. “Het leuke aan Geneeskunde is dat er bovengemiddeld veel studenten zijn die weten hoe de wereld in elkaar steekt. We zijn geen concurrenten. De overheersende sfeer is dat we er samen voor gaan.”

Hannah van Riswijk

Lees meer

‘In Australië vertelde ik trots over Geneeskunde in Rotterdam’

De duizenden nieuwe studenten van de EUR zitten allemaal vol dromen, ambities en mooie…

Inmiddels heeft Hannah de overgang gemaakt van Druten naar Rotterdam. Ze heeft een kamer in Rotterdam-Alexander. “Rotterdam bevalt echt heel goed. Mijn huisgenoten zijn aardig, dat helpt natuurlijk. Na een lange dag drinken we thuis vaak even rustig een kopje thee.” Ze fietst binnen een half uur naar het Erasmus MC. Juist het fietsen vindt ze leuk omdat ze zo veel van de stad ziet. “Voor ik hier ging studeren, kende ik Rotterdam totaal niet. Nu leer ik elke dag een nieuw stukje van de stad kennen en dat is zo tof.”

Een favoriete plek in Rotterdam heeft Hannah niet. Een lievelingsstek in het Erasmus MC wel. “Dat is de Albert Heijn To Go. Het is de enige ruimte waar echt iedereen samenkomt. Artsen, patiënten, bezoekers, studenten, ik kan er eindeloos mensen kijken. Sommigen lopen daar om de tijd te doden, anderen rennen even naar binnen voor een snelle hap.” Het Erasmus MC is de plek die de komende zes jaar centraal staat in het leven van Hannah. “Gelukkig is het een inspirerende omgeving. Na een college loop je door het ziekenhuis en zie je overal die witte jassen en alle patiënten. Soms kijken ze heel blij en soms helemaal niet blij. Het herinnert je eraan hoe de toekomst kan zijn.”