Benjamin is niet van plan om naar Rotterdam te verhuizen. “Ik heb op dit moment best wel geluk met mijn woonsituatie. De ouders van mijn ex verhuizen binnenkort voor een jaar naar Singapore en hebben iemand nodig om op de hond te passen. Ze hebben mij gevraagd om een jaar in hun huis in Barendrecht te wonen en in ruil daarvoor pas ik op de hond, geef ik hem te eten en laat ik hem af en toe uit. Vanaf hun woning is het maar 30 minuten fietsen naar de universiteit, wat voor mij als Nederlander natuurlijk geen enkel probleem is.”
Avontuur in de woestijn
Terwijl hij de bus instapt, merkt Benjamin op dat het begin van zijn vierde studiejaar een beetje vreemd aanvoelt. Hij is net terug van een tussenjaar, waarin hij door Azië en Australië heeft gereisd. “Het was een onwerkelijke ervaring. Ik herinner me hoe mijn beste vriend me vorig jaar een maand voor het begin van mijn derde studiejaar opbelde. Toen hij over dit plan vertelde, aarzelde ik geen moment. Ik heb mijn ouders direct verteld dat ik naar Azië en Australië wilde gaan.”
Benjamin werkte als barman om wat geld voor zijn reis te sparen. “Maar we kwam er snel achter dat het niet genoeg was, vooral in Australië. In Australië zijn we overgestapt op plan b en samen met mijn vriend ben ik gaan werken op een kippenboerderij in de buurt van Perth en daarna in de bouw in Sydney. Even later stond ik met een boor van 20 kilo op een dak.”
Alsof de reis zelf al niet avontuurlijk genoeg was, kwamen Benjamin en zijn vriend bijna vast te zitten in de woestijn. “We hadden besloten om met een SUV door het binnenland te gaan rijden, door de enorme woestijn in het midden van Australië. Na een paar dagen rijden in de woestijn en slapen in onze auto kregen we een nijpend tekort aan water en benzine. Er was een moment waarop ik echt dacht dat we hier zouden eindigen, op een kilometers grote zandvlakte, omringd door kangoeroes. Gelukkig vonden we al snel een stam inheemse Australiërs die niet echt blij waren dat wij, twee blanke jongens, hun kamp binnen kwamen lopen. Desondanks waren ze bereid om ons te helpen en hebben ze ons voor 40 Australische dollars een jerrycan benzine verkocht. Daarna hebben ze ons uitgelegd hoe we bij het dichtstbijzijnde benzinestation konden komen.
Scheve gebouwen en grachten
Volgens mij hebben we het minstens de helft van de reis over het tussenjaar van Benjamin gehad, wat de één uur durende reis in een overvolle warme bus een stuk aangenamer maakte. Na aankomst in Dordrecht moest Benjamin nog één ding doen. “Na mijn colleges geef ik bijles aan middelbare scholieren en help ik ze met hun huiswerk voor economie. Normaal gesproken moet ik nog vijftien minuten naar huis fietsen, maar ik blijf liever in de buurt van het centrum, omdat dat beter in mijn schema past.”
“Het centrum van Dordrecht ziet er op sommige plekken heel erg Nederlands uit: scheve gebouwen die aan grachten zijn gebouwd,” vertelt Benjamin terwijl hij mij rondleidt door zijn stad. “Dordrecht heeft niet echt een bruisend nachtleven, maar ligt gunstig tussen Rotterdam en Breda in. Als ik zin heb om een paar cafés te bezoeken, ga ik naar Breda met zijn ongeëvenaarde aanbod aan cafés en als ik zin heb in een club, is er altijd wel iets leuks te doen in Rotterdam.”
Op dat moment breekt de zon opeens door en komen we heel diplomatiek overeen dat twee fluitjes op een terras de beste manier is om even af te koelen en onze dorst te lessen, totdat Benjamin weer verder moet om bijles te gaan geven. Proost!
