Onder academici groeit het verlangen om af te remmen. Net zoals ‘slow food’, ‘slow media’ en de ‘langzame’ geneesmiddelenbeweging, is nu ook de ‘langzame’ wetenschap in opmars. Het idee is dat we weerstand moeten bieden aan de cultuur waarin snelheid ons alledaags handelen bepaalt. We zouden bedachtzaam moeten zijn en koesteren wat we hebben, zodat we ons kunnen voorstellen hoe veel we nog kunnen groeien.
Het manifest voor langzame wetenschap heeft als onderschrift Bear with us, while we think (Heeft u een momentje? We zijn aan het nadenken).
Hoewel de centrale boodschap – dat er tijd moet worden genomen om ideeën te verwerken zodat er diep kan worden nagedacht – dapper wordt verkondigd, wordt de dagelijkse druk die bij deze carrière hoort tegelijkertijd ontkent en bevestigd:
We zijn wetenschappers. We bloggen niet. We tweeten niet. We nemen voor alles de tijd. Begrijp ons niet verkeerd: we zijn vóór de versnelde wetenschap van de vroege eenentwintigste eeuw. We zijn vóór de onophoudelijke stroom door collega’s getoetste tijdschriftpublicaties en de impact van deze publicaties; we zijn vóór wetenschappelijke blogs en de nodige media en PR; we zijn vóór toenemende specialisatie en verscheidenheid in alle vakgebieden. We zijn ook vóór het inzetten van onderzoeksresultaten in de gezondheidszorg en voor toekomstige welvaart. We staan hier volledig achter. We zijn echter van mening dat het hierbij niet ophoudt.
Deze tegenstrijdigheid geeft het onvermijdelijke lot van academici weer.
Vandaag de dag is het niet langer voldoende om een artikel te publiceren in een toonaangevend blad of bij een prestigieuze universitaire pers. Het is noodzakelijk om je werk te promoten op verschillende digitale platforms om gehoord, gezien en geciteerd te worden. Zelfs de meest bescheiden mensen doen dat door met verontschuldigingen doorspekte ‘schaamteloze boekpromoties’ via academische mailinglijsten te delen. Subsidieverleners staan niet alleen op een uitstekend voorstel voor innovatief onderzoek, maar er moet ook potentieel zijn voor ‘kennisbenutting’ en ‘valorisatie’ om wetenschap toegankelijk te maken voor leken.
Het idee om van Twitter een forum te maken voor ideeën en niet voor zelfpromotie krijgt kort bijval tijdens conferenties, maar wordt al gauw weer bedolven onder talloze aankondigingen van panels, lezingen en aankomend werk.
De zomer nadert, en academici wordt een, tussen aanhalingstekens, ‘vakantie’ beloofd, wat neerkomt op schrijven in een villa in Toscane, theses nakijken, programma’s voor vakken in elkaar zetten en fellowships en beurzen aanvragen.
De langzame beweging is een ideaalbeeld dat steeds aanlokkelijker lijkt in onze versnelde gedachteneconomie. Ik vraag me af of we überhaupt wel zouden weten hoe we moeten afremmen als het academische systeem op magische wijze zou veranderen, zodat we ruimte krijgen om af te dwalen, zonder onze afdwalingen te commercialiseren?
Misschien kun je je daar deze zomervakantie eens op storten!
Payal Arora is Associate Professor aan de Erasmus School of History, Culture and Communication
