Er worden allerlei theorieën en methoden ingezet om de enorme achtbaanrit van wensen, schaamte, onzekerheden, passies, haat en ambities van mensen in goede banen te leiden. Emotie levert tenslotte zeer waardevolle informatie op. Het bedrijf emotion research labs speelt hier handig op in en heeft systemen voor het coderen van gezichtsherkenning en eye-trackingsystemen ontwikkeld, waarmee we beter kunnen begrijpen welke enorme verscheidenheid aan gemoedstoestanden mensen in het moment ervaren. Wij geven een stabiele verklaring voor een onstabiele ervaring.
Onze academische achtergrond geeft ons het recht om afstandelijk te zijn. Het is onze taak om compassie in cijfers uit te drukken. We leiden studenten op om objectief te zijn. Dit leidt er echter ook vaak toe dat zij zich distantiëren van datgene waar zij echt om geven. Een theoretische lens is niets anders dan het kiezen van een wereldbeeld waardoor informatie gefilterd wordt.
En dat terwijl emotioneel beladen gegevens vaak de beste data voor een onderzoek opleveren. Bij onderzoeken naar haatzaaien moeten we bijvoorbeeld trollen volgen, hun constante stroom misselijkmakende opmerkingen verwerken, en ons verder in het begrip woede verdiepen. Om criminaliteit te analyseren, kan het voorkomen dat we ondergronds moeten gaan en te maken krijgen met morele dilemma’s, terwijl we flirten met het illegale. Om bij seksuele inhoud te komen, moeten we die eerst tot ons nemen. Terwijl we deze intense informatie vrijwillig in ons opnemen, vertelt onze academische opleiding ons dat we immuun zijn voor zulke emotioneel uitputtende informatie. Het stroomt door ons heen en doet ons niets.
Deze dehumanisering ten behoeve van de humanisering van de ander is misschien niet de meest optimale of zelfs authentieke oplossing. Door de gevolgen van onze kwetsbaarheid te ontkennen of te beperken, tonen we te weinig empathie voor onszelf en onze studieobjecten. Door onszelf te trainen om niet te voelen, sluiten we onszelf in de loop van tijd af van dat wat gevoeld moet worden.
Door op deze manier de rol van emotie in wetenschappelijk onderzoek terzijde te schuiven, kunnen onderzoekers en studenten bescheiden coping-mechanismen ontwikkelen, die onbedoeld de kwaliteit van de data van het onderzoek kunnen beïnvloeden. Misschien zetten we prikkelende inhoud heel snel om in kleine, veilige brokjes die tijdens de analyse veel eenvoudiger verwerkt kunnen worden. Wellicht gebruiken we eerder iets mildere versies van giftige informatie om onze emotionele bandbreedte te beschermen. Versnelling van onze emotionele immersie kan echter leiden tot vertraging van empathisch onderzoek. Naarmate we deze emotionele onderdompeling versnellen, vertraagt het empathisch onderzoek.
Door enkel op ons hoofd te vertrouwen en niet op ons hart, kunnen we uit het oog verliezen waarom we überhaupt onderzoek zijn gaan doen.
Payal Arora is Associate Professor aan de Erasmus School of History, Culture and Communication
