‘Ik wil dat de studenten ook wat terug doen voor de stad’

“Ik hoorde gisteren dat ze bij het Honoursprogramma van RSM (Rotterdam School of Management) op studiereis gaan naar Silicon Valley. En wij staan hier voor niets ons best te doen. Schandalig.” De grote glimlach op de gezichten van de vier studenten verraadt dat de uitspraak met een flinke korrel zout genomen moet worden. Vol overgave stort het viertal zich weer op de taak van de dag: een maaltijd in het Ronald McDonald Huis koken voor vijftig ouders van wie de kinderen in het Sophia Kinderziekenhuis liggen.

Het is deze middag dus geen luieren op een Californisch strand voor tweedejaarsstudenten Max, Tamim, Jeremy en Roos, maar de handen uit de mouwen steken. “Een hele nieuwe ervaring”, zegt Jeremy, terwijl hij controleert of de enorme hoeveelheid sperziebonen en broccoli al gaar is. “Niet wat je verwacht als je naar de universiteit gaat, of meedoet aan het Honoursprogramma, maar dat is juist mooi.”

‘Keeping their feet on the ground’. Zo vat Brian Godor, universitair docent en coördinator van het Honoursprogramma bij ESSB, de nieuwe koers die hij is gaan varen met de studenten samen. Waar de programma’s voor de zeer slimme studenten vaak dieper ingaan op de vakinhoudelijke theorie, wilde hij het anders aanpakken. “Dat eerste doen wij ook nog wel, maar in principe hoef ik op intellectueel gebied niet veel te doen. Ik heb liever dat de studenten een veelzijdiger persoon worden dan dat ze nog veel slimmer worden, die cijfers komen wel goed. Daarom gaan wij voor verbreding in plaats van verdieping.”

Die verbreding vindt niet alleen in het ziekenhuis plaats, maar komt in allerlei vormen terug. “Er is een student die graag wat wilde teruggeven aan haar eigen dorpje. Daar brengt ze nu medicijnen rond. Andere studenten doen vrijwilligerswerk bij Vluchtelingenwerk.” Godor haalde de inspiratie voor het Honours Programme 2.0 uit zijn thuisland Amerika. “Daar zijn studenten ook vaak bezig voor de gemeenschap, community service. Ik wil dat de studenten ook wat terug doen voor de stad. De studie die ze volgen kost veel geld.”

In de keuken van het Ronald McDonald Huis delen de studenten de visie van Godor. “Het is zo makkelijk om op deze manier wat terug te doen”, zegt Tamim. Nadat hij samen met Roos de eerste twintig couverts (curry met groenten en rijst) heeft uitgeserveerd, kijken ze samen op de afgelopen uren. “Je wordt op deze manier bewuster van de wereld om je heen. Ik wist van het bestaan van dit huis, maar nu krijg je echt mee hoe het hier gaat. Zo makkelijk om te helpen”, vult zijn collega-kok Roos aan.

Makkelijk ging het niet de hele middag. Zoals het hoort bij echte studenten, blijken de vier geen geboren keukenprinsen en -prinsessen te zijn. Max, de meest ervaren chef van het stel, sleept zijn brigade er uiteindelijk doorheen. Terwijl de andere drie zulke grote hoeveelheden op de borden scheppen dat er nog wel vijf familieleden per gezin mee hadden kunnen eten, kijkt hij een beetje beteuterd. “Dit had beter gekund. De broccoli is te zacht, de rijst te nat. Ik hoop maar dat iedereen het lekker zal vinden.”

Een uur later blijken zijn zorgen voor niets te zijn geweest. De borden zijn allemaal leeg, de vier koks hebben genoeg complimenten ontvangen en dus kijkt ook Max terug op een geslaagde dag. “Dit is een ervaring die ik niet snel ga vergeten. Fijn dat ik deze mensen, die niet in een fijne situatie zitten zo kan helpen.”

Tamim sluit zich bij zijn woorden aan. “Je maakt mensen blij en zij hebben een zorg minder. Dat vind ik een hele mooie beloning voor ons werk.”