De koolstofvoetafdruk van een conferentieganger is groot: treinen, vliegtuigen, auto’s en in het bijzonder taxiritten zijn voor mij aan de orde van de dag. In dit geval was het een taxirit naar het internationale vliegveld van Delhi. De taxichauffeur en ik raakten aan de praat. Hij vertelde me dat het werk niet voor het oprapen lag sinds de opkomst van Uber. De afgelopen twee dagen was hij niet thuis geweest. Hij had een vrouw en twee zoons. Die gingen beiden naar een goede school, zodat ze later niet hetzelfde werk als hun vader hoefden te doen, zei hij. Hij hoopte dat hij op een dag goede dingen voor zijn ouders kon kopen, die zulke grote offers hadden gebracht en die nu naar hun dorp in Haryana terug waren verhuisd.
Hij had de afgelopen twee nachten in zijn taxi geslapen, in de hoop dat hij ’s avonds laat nog iemand een rit kon geven. Gelukkig voor hem had ik een nachtvlucht. Ik vroeg hem of hij erover dacht zich bij Uber aan te sluiten. “Zeker niet,” zei hij stellig. “Ik zou me onveilig voelen, want je weet niet wat voor passagiers je dan krijgt. Ze zijn misschien dronken. Ze zouden me naar een vreemde plek kunnen sturen en mijn taxi stelen. Je weet maar nooit. En wie weet wordt u als passagier wel verkracht, mevrouw. Delhi is niet veilig. Onze taxi’s zijn dat wel.” Terwijl hij dit zei, reed een andere taxi ons voorbij alsof het afgesproken werk was. Op de bumper zat een sticker geplakt: “In deze taxi respecteren we vrouwen.” Hoe het dan met reviews zat, vroeg ik. “Dit is India, mevrouw.” Dat was het begin en einde van zijn argument. Vertrouwen is een voorrecht. Voorspelbaarheid is voor welvarende mensen.
Hij was even stil. “Mag ik u iets vragen, mevrouw? Waarom zijn rijke mensen zo gierig? Zelfs als ze het kunnen missen, willen ze me niet meer geld geven. Zelfs niet als chauffeurs geen geld meer kunnen verdienen nu er zo veel Uber-auto’s rondrijden. Mijn vrienden en ik grappen vaak dat rijke mensen ‘onder-de-armoedegrens-mensen’ zouden moeten heten.” Hij lachte hartelijk.
Dat moment was een relativerende ervaring. Ik geef les over onzekere arbeid, ik heb er zelf niet mee te maken. Ik laat mijn studenten discussiëren over de opmars van tijdelijke contracten, maar weinigen van hen zullen de averechtse en wanhopig makende resultaten van een dergelijke verandering buiten het klaslokaal ervaren.
Bescheidenheid helpt ons groeien. Bescheidenheid zorgt ervoor dat we ons bewust worden van de wereld buiten ons dagelijks leven. En toch verlaten maar weinigen van ons het bekende pad.
Een vertrouwd moment ongewoon maken, door contact te maken met onze omgeving, kan een stap in de goede richting zijn.
Payal Arora is Associate Professor aan de Erasmus School of History, Culture and Communication
