2 april 2017 – de dag waar op Jasper Vernes en Ronnie Serwatan in elkaar geslagen worden omdat zij hand in hand lopen in Arnhem. 20 april 2017 – de dag dat Anousha Nzume’s boek ‘Hallo Witte Mensen’ gepubliceerd wordt, hetgeen ook het begin vormt voor van racistische bedreigen naar haar. 29 september 2017 – de dag dat Anne Faber vermist raakt om vervolgens in oktober gevonden te worden. 6 januari 2018 – de dag dat Xeverio Valies in het hoofd wordt geslagen met een baksteen door belagers die hem uitschelden voor ‘vieze homo’. 18 februari 2018 – de dag dat de zeventienjarige Orlando Boldewijn vermist raakt na twee geheime dates met andere mannen en acht dagen later dood gevonden werd in het water in Den Haag.
Dit is maar een willekeurige opsomming van gebeurtenissen die de media halen. Anno 2018 is er in de wereld nog steeds veel ongelijkheid, met veel verschillende gezichten, zoals racisme, homofobie, transfobie en geweld jegens vrouwen.
Wanneer we het woord ‘ongelijkheid’ horen, denken we misschien aan de voor de hand liggende voorbeelden van het niet-westerse landen waar mensenrechten weinig te betekenen hebben. Maar dat is slechts één van de vele gezichten van ongelijkheid.
Ongelijkheid is ook gewoon te vinden hier in Nederland – het land dat zich als tolerant profileert. Denk maar eens aan de vrouwen die allemaal vrezen om de volgende Anne Faber te worden, en zich daarom nooit echt veilig kunnen voelen. Of aan alle LHBTI-jongeren die bang zijn om de volgende Orlando Boldewijn te worden, omdat je als homoseksueel of transjongere niet de ruimte hebt om iemand in het openbaar lief te hebben.
En wat te denken van de SuitSupply-posters die massaal vernietigd werden omdat er twee mannen op staan die elkaar affectie tonen. Slachtoffers blijven vallen, en de angsten van de vrouwen, de LHBTI-jongeren, de donkergekleurden en wie zich ook onveilig voelt, blijven bevestigd worden.
Desondanks valt me iets op elke keer als zoiets gebeurt: er is gelukkig ook een opmars gaande van mensen die het zat zijn. Er ontstaan steeds meer activisten die opstaan en pleiten voor meer veiligheid, meer gelijkheid, meer acceptatie en meer normalisatie. Deze mensen gaan het gesprek aan, vertellen over hun ervaringen en helpen elkaar onderling. Zo is er een Sylvana Simons als voorbeeld van iemand met een kleur die geen blad voor haar mond neemt, of vrouwen die door de Me Too-beweging praten over seksuele intimidatie en onveiligheid. De LHBTI-jongeren die niet langer stil blijven en hun verhalen delen over de onveiligheid van het daten, en de dialoog willen starten over homo- en transhaat. Twitteraars die een oproep plaatsen om juist meer SuitSupply-posters op te gaan hangen als protest tegen de homohaat in Nederland. De organisatie UNITED die jaarlijks de Europese week tegen racisme organiseert – die overigens dit jaar in deze week valt!
Steeds meer mensen delen wat ze hebben meegemaakt om zo meer bewustzijn te creëren. Dit zijn de mensen die een betere wereld willen en het goede gevecht voeren. Dit zijn de mensen van wie ik er één ben, want ik vecht voor mijn plek in de wereld en laat mijn vrijheid zeer zeker niet afnemen – jij wel?
Rocher Koendjbiharie is masterstudent International Public Management & Policy
