Wie zich mijn vorige column kan herinneren, weet dat ik niet echt aan concrete goede voornemens voor het nieuwe jaar doe, maar slechts één thema uitkies dat doorgaans vrij algemeen is. Zo kan ik zelf bepalen hoe ik het vormgeef.
Dit jaar heb ik echter mijn eigen traditie gebroken, en heb ik toch iets heel concreets voorgenomen: stoppen met roken. Dit voornemen spookte al enige weken rond in mijn hoofd, en vanzelfsprekend waren er de nodige mensen uit mijn omgeving die me adviseerden nu toch eens echt te stoppen. Ik wist natuurlijk dat ze gelijk hadden, ook omdat sommige van hen in de gezondheidszorg werken en wel wisten hoe ik uiteindelijk zou eindigen: met zwarte longen, een slechte gezondheid en een kortere levensduur. Dus besloot ik dat het er deze eerste januari maar van moest komen; dat dit de eerste dag zou worden waarop ik nooit meer een sigaret zou aanraken.
Nu kreeg ik van deze gedachte meteen wel een beetje buikpijn, omdat ik vier jaar terug tijdens de zomer ook al eens een stoppoging had ondernomen die drie maanden later in schoonheid strandde. Dat ging dus niet zoals gepland, niet in de laatste plaats door de enorme ontwenningsverschijnselen.
Eerst smokkelde ik door weer te gaan roken wanneer ik alcohol dronk, vervolgens ook door te roken onder invloed van tentamenstress, en uiteindelijk rookte ik weer fulltime. Dus verwachtte ik dat door de ontwenningsverschijnselen ook deze keer weer als een of andere melodramatische telenovela-acteur door het leven zou gaan. Enerzijds omdat tien jaar roken toch echt een pittige verslaving is, anderzijds omdat ik mezelf soms sowieso best theatraal kan opstellen.
Wat er echter op 1 januari 2018 gebeurde was op zijn zachtst gezegd verbazingwekkend! Ik bleek nauwelijks last te hebben van ontwenningsverschijnselen, en bleef van het ene op het andere moment moeiteloos van de sigaretten af. Ok, ik had de eerste week een beetje last van hoofdpijn en een slechte concentratie, maar dat was het ook wel. En dat terwijl ik direct na de kerstvakantie twee tentamens en twee deadlines had – wellicht niet heel handig gepland. Maar ik bleek mezelf aardig onderschat te hebben. Want niet alleen heb ik me prima kunnen voorbereiden voor tentamens en de deadlines kunnen halen, bovendien leef ik nog steeds – januari is al bijna om – een rookvrij leven!
Dit heeft me uiteindelijk toch aan het denken gezet over hoe erg ik mezelf heb onderschat over wat ik wel en niet kan – iets wat mensen in het algemeen wellicht te vaak doen. Blijkbaar kan ik meer dingen dan ik denk. Behalve dan van chocola afblijven, maar hé, dat kan altijd nog een voornemen voor volgend jaar worden.
Rocher Koendjbiharie is masterstudent International Public Management & Policy
