Sinds een aantal maanden eet ik veganistisch. Ik wilde wel eens uit te zoeken of klopt wat sommige documentaires mij willen doen geloven, dat veganistisch eten daadwerkelijk beter is voor mij en mijn omgeving. Vooralsnog heeft het me tot nu toe vooral allerlei bijzondere opmerkingen en situaties opgeleverd. Zo is mijn neefje van vijf inmiddels ook op de hoogte en die neemt geen blad voor de mond bij het opnoemen van alle lekkere dingen die ik niet ‘mag’.
Behalve mijn neefje is het me opgevallen dat ook veel volwassenen van alles en nog wat op te merken hebben over wat ik allemaal niet zou mogen als veganist – en meestal delen ze mij dit ongevraagd mee. Het lijkt door al die opmerkingen wel een straf om veganist te zijn! Niet veel mensen blijken door te hebben dat ik het zelf graag wil. Daarom zie ik er de humor wel van in dat mensen zich druk maken om wat ik niet zou mogen, terwijl dat voor hen eigenlijk niks uit zou moeten maken.
Laatst stuurde iemand trots het bericht naar me dat hij een salade aan het eten was. Zelf at en eet ik nooit salades. In de ogen van diegene staat veganistisch eten blijkbaar gelijk aan het eten van salades. Ook wordt me regelmatig gevraagd hoe ik nu aan al mijn eiwitten kom. Nou, daar geef ik graag antwoord op: veel producten die ik gebruik bevatten meer eiwitten bevatten dan de yoghurt of kaas die ik vroeger at.
Wat me ook af en toe wordt gevraagd: of ik nu ook een Instagramaccount heb waarop ik foto’s van avocado’s en quinoa plaats. Kortom, ik ben als veganist ineens een soort rariteit. Mijn omgeving reageert alsof ik iets vreemds doe, terwijl er voor mezelf eigenlijk niet zoveel veranderd is. Ik eet alleen wat andere dingen dan voorheen. Blijkbaar stimuleert dat mijn omgeving om veganisten in een hokje te plaatsen.
De meeste vragen gaan over wat ik nog wel mag. Best wel veel, heb ik ontdekt. Ik mag gezond eten. Ik mag nadenken over wat goed is voor mens en milieu. Ik mag breder kijken dan mijn behoefte aan vlees en kaas. En mijn keuze opent uiteindelijk ook hier en daar een deur voor mensen die ook bewuster willen na denken over wat ze eten.
En ok dan, heel af en toe is het ook gewoon een kwestie van even doorbijten.
Marnix ’t Hart studeert Filosofie aan de EUR
Zeer herkenbaar, mensen lijken geen onderscheid te kunnen maken tussen ‘mogen’ en ‘willen’. Alsof je lid bent geworden van een secte waarbij je lidmaatschap bij een enkele misstap wordt opgezegd.
En ja, anders zijn is altijd een uitnodiging voor grappen die je principes belachelijk proberen te maken.
De kenmerken van een ware pionier. Ik merk zelf dat ‘vegetariër/veganist’ zijn gesprekspartners aan het denken zet. Ze hebben het over minder vaak in de week vlees eten, of biologisch. Dat geeft aan dat je goed bezig bent.
Tja… Als iemand die voornamelijk
(maar niet uitsluitend) veganistisch eet, krijg ik vaak een hoop opmerkingen. Doorgaans geef ik daar braaf en geduldig antwoord op.
Wat ik veel erger vind is dat de wereld totaal niet berekend is op mensen met een niet-mainstream dieet.
Of je nu veganistisch of glutenvrij eet, de keuze is redelijk beperkt. Neem nu onze mooie campus. Als ik wil lunchen kan ik kiezen voor patat, soep met tofu (waarvoor pas sinds kort miso bouillon voor wordt gebruikt, daarvoor was het runderbouillon) en een sushi bowl met mango (zonder proteïne, want die hebben herbivoren niet nodig?). En misschien nog een salade van de SPAR, waarvan de dressing soms discutabel is.
Zo gaan die dingen.
Een plantaardig dieet volgen maakt je nog geen veganist…!!!
Reageren niet meer mogelijk.