Reik zo hoog mogelijk, haal het maximale uit jezelf, wees niet middelmatig! Dat is wat iedereen me op het hart drukte toen ik de lagere school verliet.

Toch heb ik onlangs definitief besloten te stoppen met studeren. En ik denk dat ik daarmee verder ga komen dan met een diploma.

Zoals bijna elk kind in Nederland ben ik ooit op een basisschool beland. Na acht jaar kreeg ik een Cito-toets voor mijn neus en naar aanleiding van de uitslag werd ik naar het vwo gestuurd. Simpel.

Wonderbaarlijke wijze

Ik ging naar een openbare middelbare school. De sfeer vond ik fantastisch, maar ik had al gauw commentaar op het onderwijs in het algemeen en op mijn eigen school in het bijzonder. Ik vond de stof te oppervlakkig, de lessen te saai, de toetsen te veel, de klassen te groot… En iedereen mocht het weten.

Ondanks mijn dwarsige natuur heb ik nooit expres een les overgeslagen. Wel kwam ik vaak te laat, maar daar voelde ik me totaal niet schuldig over. Welke gek laat tieners nou om kwart over acht ’s ochtends aantreden? Echter: als het puntje bij het paaltje kwam, kon ik het met bijna al mijn docenten vinden en deed ik, op mijn manier, mijn best op school. Alleen bereidde ik mijn toetsen niet voor. Toch haalde ik op wonderbaarlijke wijze na zes jaar mijn diploma. Zelfs mijn mentor was verbaasd.

Ontzettend schuldig

Het was een hele klus om uit te vinden wat ik moest gaan studeren. Journalistiek op het hbo, was mijn idee. Nee, zeiden mijn docenten: voor het hbo ben je te slim. Ga iets theoretisch doen. Nadat ik een roman van Jean-Paul Sartre had gelezen dacht ik: dan ga ik wel filosofie doen. Veel theoretischer wordt het niet.

Na een jaar had ik al spijt. Ik voelde me waardeloos op de universiteit, al kon ik niet precies duiden waarom. Tegelijk voelde ik me daar ontzettend schuldig over: ik had de luxe om te studeren en vond mezelf ondankbaar omdat ik het niet wilde.

Blindgestaard

Pas nadat ik een bestuursjaar had gedaan, realiseerde ik me waarom ik zo ongelukkig was. Hoewel ik er niet alles leuk aan vond, haalde ik een mij onbekend soort voldoening uit het organiseren en plannen van dingen. Helemaal onbekend was die trouwens niet. In de brugklas mocht ik soms timmeren en zagen, en dat voelde ook zo. Ik wil blijkbaar gewoon iets doen.

Misschien ben ik verkeerd voorgesorteerd en pas ik helemaal niet op de universiteit, of misschien bedenk ik me later. Maar voor nu weet ik één ding heel zeker: ik ga voorlopig iets anders doen. Ik weet nog niet wat, want ik heb me mijn hele leven blindgestaard op een toekomst in het academische. Dat is helemaal niet erg. Ik moet gewoon even opnieuw gaan bedenken wie ik ben. En dat kan ik beter nu doen dan later.

Lees 4 reacties