‘Geen EUR-team heeft ooit zo veel onderscheidingen gewonnen als onze delegatie’

Hallo, volk van de Upper East Side, hier de enige bron die jullie de avontuurlijke levens van de NMUN-elite uit de doeken kan doen.

Wanneer je dit leest, heb ik deelgenomen aan de NMUN-conferentie in New York. En zal ik je eens wat zeggen? Het was intens. We moesten vier dagen aan een stuk onderhandelen, toespraken houden, lobbyen, werkdocumenten opstellen en beoordelen en stemmen over ontwerpresoluties. Dat is bijna alles wat de echte Verenigde Naties ook doen.

In mijn eerste blog post schreef ik dat ik in de Derde Commissie van de Algemene Vergadering zat. Er waren ongeveer 150 lidstaten aanwezig tijdens deze sessie, ofwel 300 personen. Ik hield een toespraak tijdens de vaststelling van de agenda op zondag, en op dinsdag. Mijn partner hield ook een toespraak. Over “Het verbeteren van de coördinatie van humanitaire reacties op natuurrampen”. Nogal een onderwerp, hè? Er was zo veel om over te onderhandelen, en er waren zo veel manieren om oplossingen door te voeren. Een toespraak houden voor 300 mensen is niet zo moeilijk als ik dacht, maar toch wel zenuwslopend en spannend. Heb ik er spijt van? No way! Zoiets maak je maar een keer in je leven mee.

In het begin was het allemaal heel technisch en ingewikkeld. Maar op de een of andere manier bleef ik op de been en heb ik er veel van geleerd. Een van de mooiste dingen van de afgelopen dagen was dat ik veel mensen van veel universiteiten en uit een hoop landen heb ontmoet. Ik heb geweldige nieuwe vrienden gemaakt, want alle NMUN-afgevaardigden staan erg open voor nieuwe contacten en willen graag mensen leren kennen. Een bijzonder moment was toen ik buiten een sigaret stond te roken (ja, ik weet het, nog steeds niet bepaald cool) en twee meisjes me om een aansteker vroegen. We raakten over van alles en nog wat aan de praat.

Ik moet ook eerlijk zijn. Dinsdag noemen ze hier de Dag van de Inzinking. Het grappige is dat ik dit pas hoorde na mijn eigen inzinking te hebben gehad. Vlak voor de lunchpauze was ik heel erg moe. Vier mensen waren tegelijkertijd tegen me aan het praten en dat kon ik op dat moment niet aan. Zodra de sessie werd geschorst en de pauze begon, ging ik snel naar buiten, naar Central Park, om te ontsnappen aan al die prikkels en al die mensen. Drie kwartier zat ik op een bankje in de zon, en klaagde tegen een vriend over het leven. En toen was ik weer helemaal hersteld. Met hernieuwde energie ging ik terug en bleef de hele middag op mijn best.

Woensdag was de dag dat we de werkdocumenten moesten inleveren, in de vurige hoop dat ze als ontwerpresolutie zouden worden geaccepteerd. Daarna moesten we over alle ontwerpresoluties stemmen. Omdat de meeste lidstaten godzijdank vóór stemden, veranderde mijn kindje, ontwerp-resolutie 1/4, in Resolutie 1/4. Het geeft bevrediging om al je harde werk beloond te zien. Dit leek me de ultieme triomf: mijn werkdocument in een resolutie te zien veranderen.

Nou, dat zag ik verkeerd. Er viel me een nog grotere eer te beurt. Op woensdagmiddag, aan het einde van de conferentie, werden de awards bekend gemaakt. Al het harde werk tijdens de acht maanden durende opleiding en de conferentie van vijf dagen werd beloond met verschillende prijzen. Mijn partner en ik wonnen de Outstanding Delegate award (‘onderscheiding voor uitzonderlijke gedelegeerde’) en Outstanding Position Paper award (‘onderscheiding voor uitzonderlijke position paper’). Een ander duo in onze delegatie won precies dezelfde onderscheidingen, en twee andere duo’s sleepten de award voor Outstanding Position Paper in de wacht. En dat was nog niet alles.

’s Avonds hoorden we wie de belangrijkste prijzen hadden gewonnen, en bleek onze delegatie ook de onderscheiding voor Outstanding Delegation (uitzonderlijke delegatie) te hebben gewonnen. In totaal waren we goed voor zeven awards. Ik kon mijn oren niet geloven. Geen EUR-team heeft ooit zo veel onderscheidingen gewonnen als onze delegatie. Echt bizar, ik kan er nog steeds niet helemaal bij. Ik ben vooral onze trainers Linda de Bont en Bas Metz erg dankbaar, én onze supervisors Lisa Versloot en Floris Geijer. Zonder hen zouden we nooit zo veel onderscheidingen hebben gekregen.

Nu de conferentie is afgelopen, is mijn blog voor Erasmus Magazine ook bijna aan zijn einde gekomen. Na dit bericht praat ik je nog één keer bij over het leven na NMUN. Dat ik nu verder moet leven zonder NMUN stemt me een beetje angstig en verdrietig (drama queen, ik?). Ik zal zien hoe het gaat. Tot de volgende keer, lieve lezers.