In Young Justice, een tv-serie over jonge superhelden, komt een scène voor waarin Batman en zijn compagnons in de Batmobiel zitten en Batman zegt: “Hebben jullie ook zin in McNuggets?” Zoiets zou je ook kunnen zeggen na een lange vermoeiende dag met je hele familie, wanneer je even rustig wilt zitten om tot jezelf te komen.

Ik heb nooit een traditionele grote familie gehad met een hele trits neven en nichten en ooms en tantes die ik tijdens familiebijeenkomsten zou proberen te mijden. Nee, de familiebijeenkomsten in ons gezin zijn kleinschalig. Daar zijn we blij mee, aangezien het stemvolume van één familielid na de nodige alcohol overeenkomt met dat van tien. En als we iets leuks hadden gedaan met z’n allen, was er nooit iemand die zei: “Hebben jullie ook zin in McNuggets?”. We wilden de tijd die we samen hadden doorgebracht niet verder rekken. Het voelde in allerlei opzichten anders dan de families die ik om me heen zag.

Een paria

Als iemand die film en tv met volle teugen tot zich nam, heb ik mij altijd aangetrokken gevoeld tot families zonder bloedverwanten. Ik vond deze relaties zo tof, omdat deze familieleden hun leven voor elkaar zouden riskeren. Zij kwamen in de meest bizarre situaties terecht, keken elkaar aan en dachten: “We hebben alleen elkaar. Laten we er het beste van maken.” Hun versie van McNuggets hield in dat je niet werd vermoord of in de gevangenis terechtkwam. Zo ging het in ieder geval in mijn hoofd.

Achteraf gezien sprak het idee van een familie zonder bloedverwanten mij gewoon erg aan, omdat ik zelf die familie niet had. Ik bewoog me van de ene oppervlakkige vriendschap naar de andere, aardde nergens en was altijd maar op zoek naar mijn mensen, omdat ik wist dat ze ergens moesten zijn. Maar ik had er geen benul van dat mijn opdringerigheid niet op prijs werd gesteld. Met mijn opmerkzame geest zag ik dingen die ik niet hoorde te zien, zoals tics waar ze liever geen ruchtbaarheid aan gaven. Zo werd ik een paria, zonder vrienden of familie.

Maar dit verhaal heeft gelukkig een happy end. Mijn kleine familie bleek veel groter te zijn dan we aanvankelijk dachten. Nu zitten we ’s zomers met een fles wijn rond het kampvuur. Ook vond ik vrienden bij wie ik kan praten en het enthousiasme kan tonen dat ik zo lang voor mezelf moest houden. En inderdaad, als het ’s avonds laat wordt, halen we McNuggets. Ook dat is niet verkeerd.