Wie de zakelijke gangen van Donald Trump nagaat, duikelt in een zwart gat van faillissementen, uitbuiting, rechtszaken en schimmige deals.
Zijn nog prille politieke carrière is evenmin om over naar huis te schrijven: Mexicanen afschilderen als verkrachters, kwaadaardige geruchten over moslims de wereld in slingeren, gehandicapte reporters beschimpen, het gedrag van een vrouwelijke journalist verklaren aan de hand van haar menstruatiecyclus: Trump draait er zijn – minuscule – hand niet voor om.
Tegen een pathologische leugenaar als Trump moet het makkelijk campagne voeren zijn. Eind september wijzen de opiniepeilingen echter op een voorsprong van slechts enkele procenten voor Hillary Clinton. Een vaak genoemde reden hiervoor is seksisme. Want waar een man kordaat zou worden genoemd, is Clinton al gauw ‘bazig’ of ‘schel’.
Ik denk echter dat dit maar deels haar teleurstellende voorsprong op een volslagen geschifte tegenstander kan verklaren. Die hard-seksisten kiezen toch wel voor Trump. Nee, waar het om gaat, is dat een van de meest progressieve bevolkingsgroepen in de VS, de zogenaamde millennial-generatie, nog altijd niet de weg naar Clinton weet te vinden.
Deze generatie – geboren in de jaren ’80 en ’90 – is min of meer opgegroeid op het internet, wat ook haar voornaamste bron van nieuws en vermaak is. Als mainstream journalisten vriendelijke woordjes prevelen over Clintons progressieve agenda, leert een korte zoektocht hun vooral dat zij lobbyde voor desastreuze handelsverdragen en vervuilende industrieën en zeer laat haar steun uitsprak voor het homohuwelijk. En wanneer commentatoren Clintons internationale ervaring opvoeren als bewijs voor haar presidentiële geschiktheid, weten millennials allang dat ze voor de rampzalige invasie van Irak was, voormalige dictators tot haar persoonlijke vriendenkring rekent en betrokken was bij een coup tegen een democratisch gekozen president.
Julian Assange
De reactie van pro-Clinton-media op deze scepsis is tekenend: millennials en kritische journalisten zijn verwend en onrealistisch. En als Trump straks wint, is het hun schuld. Dergelijke reacties werken het beeld alleen maar verder in de hand dat Clinton een onvervreemdbaar recht op het presidentschap denkt te hebben.
Wikileaks-oprichter Julian Assange gaf een passende omschrijving van de presidentsrace: de race tussen Trump en Clinton is als een keuze tussen gonorroe en cholera. Welke diagnose de Amerikaanse democratie krijgt, weten we over een kleine maand.
Giorgio Touburg is promovendus aan de Rotterdam School of Management.
