Het is twee uur ’s nachts en ik staar naar een lege pagina. Verdomme, ik had mezelf voorgenomen dat het deze keer niet op het laatste moment aan zou komen. Morgen moet die column online en dan moet ik als een gek aan de slag met m’n scriptie, dus vanavond moet het gebeuren. Ik staar naar mijn laptop, terwijl mijn geest in rap tempo ideeën aandraagt en weer afbrandt. Zonder doel open ik Facebook, waar mijn oog valt op een post met de titel: How to stop procrastinating.
Procrastinatie is een duur woord voor het uitstellen van de dingen die je moet doen. Om het schuldgevoel dat daar uiteindelijk mee gepaard gaat zo lang mogelijk uit te stellen, schijnen veel mensen de neiging te hebben om andere ‘nuttige’ dingen te bedenken die ze vervolgens prioriteit geven. Zo heeft waarschijnlijk menig student een perfect schone kamer in de week voor een tentamen. Als koningin van het procrastineren ga ik nog net iets verder dan een grote schoonmaak; ik stort me op het ontwikkelen van een compleet nieuwe levensstijl, die uiteindelijk zou moeten leiden tot meer inspiratie en productiviteit.
Vorige week was het weer zover. Met de deadline van een nieuwe column in mijn hoofd en de realisatie dat die scriptie zichzelf ook niet zou gaan schrijven, besloot ik dat het tijd werd om het nu toch echt anders aan te pakken. Op internet had ik voorbij zien komen dat het op 22 april World Earth Day was, dus bedacht ik enthousiast dat dit weleens een interessant onderwerp voor een column zou kunnen zijn. Vervolgens struinde ik het internet af om mij te verdiepen in een ecologisch verantwoorde levensstijl.
Inmiddels is het een week later. Mijn kamer staat vol met zelfgefabriceerde scrubs, gezichtscrèmes en tandpasta. Aangezien ik van gekkigheid niet wist wat ik met al mijn vrije tijd aan moest, besloot ik me vervolgens opnieuw te verdiepen in de rastafari-levenswijze, dat sluit namelijk perfect aan op een milieubewuste mindset. Mijn stereo-installatie doet het inmiddels ook weer en ik heb enige vooruitgang geboekt in het bespelen van de djembé. Alleen die column was er nog niet om over een begin van een scriptie maar te zwijgen.
Na een uitgebreide meditatiesessie zit ik nu dus als een zombie voor mijn laptop, om geconfronteerd te worden met de realiteit van een witte pagina. Ironisch genoeg was er één concept dat steeds terug leek te komen in alles wat ik had gelezen over procrastinatie, rastafari en mindfulness: discipline. Op dit tijdstip kan ik niet anders dan concluderen dat het er uiteindelijk toch op neer komt dat je bepaalde dingen gewoon moet afmaken. Daarentegen was ik de hele week bezig geweest met loslaten; vond ik dat een iets aantrekkelijker concept om mee aan de slag te gaan dan het concept afmaken.
En het is natuurlijk ook belangrijk om dingen los te laten, anders kom je niet verder. Jammer dat dit alleen geldt voor dingen die je ook afgemaakt hebt. Ik was nog niet eens begonnen.
Als dochter van twee alternatieve ‘new-wavers’ groeide Dulcia Klerk met haar jongere broertje op tussen de veilige weilanden van de Nederlandse polder. Inmiddels is ze 23 en heeft ze haar kaplaarzen verwisseld voor dr. Martens, om daarmee het Rotterdamse studentenleven te trotseren. Ze is net klaar met een bachelor Algemene Cultuurwetenschappen en stort zich nu met veel enthousiasme op de master History of Society. Wat ze hierna wil gaan doen? Ze heeft geen idee.
