Studenten uit heel Nederland waren afgereisd naar de Hogeschool Inholland aan de Posthumalaan in Rotterdam om de opnames van het programma College Tour bij te wonen. Na een aantal keer het applaus geoefend te hebben met de regieleider kon het vragenuurtje dan eindelijk beginnen. Naast presentator Twan Huys, zat deze keer de burgemeester van Rotterdam, Ahmed Aboutaleb. Beiden zaten strak in de maquillage – mijn zussen noemen dat overigens ‘on fleek’ – camera-ready in het midden van de zaal, omringd door studenten. Camera’s, licht, actie!
‘Door de Marokkaanse bergen, langs het frituurvet, naar de Coolsingel’, zo luidt de verkorte biografie van de succesvolle 54-jarige Rotterdamse burgemeester van Marokkaanse afkomst. Met een charisma dat mij stiekem aan Obama doet denken, en een bijzonder gepaste vorm van trots en dankbaarheid, vertelt de geboren Berber zijn verhaal. In mijn hoofd klinkt het nummer Started from the bottom, now we’re here van de rapper Drake, en mijn sympathie en bewondering voor de burgervader groeit met elke zin die uit zijn mond komt.
“Vragen uit de zaal, ga staan”, roept Twan Huys. Enkele bijdehante studenten durven het aan. Ik zit best wel comfortabel in de zachte stoel, maar het begint te toch kriebelen. Echter, iedere keer als ik overweeg om op te staan, voel ik mijn lichaam zwaarder worden. Ik denk aan alle mensen in de zaal, de levensgrote camera’s die geen enkel detail missen, en het feit dat mijn eventuele vraag vereeuwigd zal worden. Mijn coupe was fresh, dáár twijfelde ik niet aan – credits voor mijn Afrikaanse barber –, en mijn outfit (SuitSupply) was volgens mij ook wel on point. Kortom, ik was ervan overtuigd dat ik er goed uitzag. Toch voelde ik de onzekerheid. Het zou op tv komen, bij de publieke omroep nota bene; dus iedereen in Nederland, inclusief alle bae material zouden het kunnen zien (grapje mam; A’s over baes…).
Uiteindelijk neem ik een leap of faith en sta op. Ik voel de driehonderd paar oogjes mijn kant op kijken, maar nog veel erger: de camera’s die op mij zijn gericht, die voor mijn gevoel heel even, zowel in vorm als in kracht, vergelijkbaar zijn aan massavernietigingswapens. Mijn stem doorbreekt de tijdelijke stilte in de zaal. Enkele seconden later klinkt er applaus. Dit keer niet voor de burgemeester van Rotterdam, maar voor de gemillimeterde, in Amsterdam geboren, van Ghanese ouders afstammende, naar cacaoboter ruikende, gospel liefhebbende Financestudent. Ik, als allochtoon, gebruikte in de aanloop naar mijn vraag, het relatief te weinig gebruikte genitief ‘mijns inziens’, en daar was de beste burgemeester zeer over te spreken.
Voor negentig seconden had ik celebstatus: ik pakte shine! Heel Nederland zou dit zien, en hierna zou ik een contract aangeboden krijgen bij de NPO, of lekker commercieel gaan bij RTL. Ik voelde me even helemaal ‘een Daniel met witte Vans’. Na John Williams, Humberto Tan en Jandino, zou ik dus de vierde gepigmenteerde man on Dutch primetime tv worden! Mijns inziens helemaal geen slecht idee. Thanks burgemeester. Shout out!
Deze 21-jarige rasechte Amsterdammer van Ghanese afkomst betreedt al enkele jaren de wandelgangen van de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Na de International Bachelor Economics and Business Economics afgerond te hebben, is Terry begonnen aan zijn master Financial Economics. Als bestuurslid van de grootste Afrikaanse studievereniging in Nederland zet hij zich naast zijn studie ook in om de student in Nederland te verbinden aan het Afrikaanse continent.
