Bloed, zweet en tranen

Code rood, ik ga verhuizen! De zoektocht naar geschikte woonruimte zit er eindelijk op: van mijn studentenkamer promoveer ik komende maand naar een bescheiden benedenwoning mét tuin in een leuke wijk in Rotterdam. Maar voor ik die handtekening op het huurcontract kon zetten, heb ik wel maandenlang het internet afgespeurd op zoek naar die droomwoning.

Aanvankelijk dacht ik dat het een eitje zou worden. Want verhuurt woningcorporatie Vestia immers niet veel woningen aan studenten? Dat viel tegen: die ‘woningen’ bleken echter, na enig speurwerk, vooral gewoon kamers te zijn.

Vervolgens belegde ik een soort spoedoverleg met wat medestudenten; die vertelden me dat het als student helemaal nog niet zo makkelijk is om aan een echte woning te komen. Eer blijkt in Rotterdam een enorme vraag te bestaan naar woonruimte, en huisbazen tonen regelmatig een duidelijke afkeer jegens bewoning door ‘studenten’. En dan is er natuurlijk nog de betaalbaarheid; ook wel een dingetje. Maar goed, dat leed is inmiddels allemaal geleden: ik heb een huis!

Trouwens, over geld gesproken: het verhuizen zelf is ongelooflijk duur. Mijn vader, een thuisklusser pur sang, voorspelde al dat mijn rekening de rode cijfers in zou duiken. Daar moest ik wel lachen, want dacht bij mezelf: zo erg kan het niet zijn, als we binnen no-time klaar zijn met klussen, ik de spullen goedkoop op de kop weet te tikken, en bovendien dankzij mijn bijbaantjes een redelijke buffer aan spaargeld heb weten op te bouwen, waardoor ik zelfs na een lange dag schilderen, vloertje leggen of spullen sjouwen nog wel wat geld overheb om biertjes van te kopen.

Niets bleek minder waar. Wat begon met een paar potjes verf bij de Gamma, en een nieuwe laminaatvloer, eindigde in een frequent op en neer pendelen naar de bodemloze put die IKEA heet. Het voelt inmiddels alsof dankzij alle aankopen die ik afgelopen maand bij dit blauw-gele woonwalhalla heb gedaan ik persoonlijk verantwoordelijk ben geweest voor het stimuleren van de Zweedse economie.

Echt, ik had nooit gedacht dat je zoveel geld uit kon geven aan het opknappen en inrichten van een woning. De aanloop tot de verhuizing kostte me bloed, zweet, tranen, maar vooral geld, heel veel geld. Mijn vader heeft gelijk. Mijn spaargeld is verdwenen als sneeuw voor de zon; de komende maanden leef ik noodgedwongen een sober bestaan.

Ik heb begrepen dat verhuizen in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen staat. Dat kan ik me helemaal voorstellen. Maar dat deze verhuizing zo’n gigantische rib uit mijn lijf zou zijn, dat kan ik nog steeds niet bevatten.