Eenvoud kan ook mooi zijn

Fedde (van der) Spoel (58) is programmamaker en webredacteur bij SG Erasmus. Tevens is hij zanger, gitarist, componist en tekstschrijver van ‘Het Gebroken Oor’. Eind jaren 70 maakte hij deel uit van Nederpunkband ‘The Suzannes’. Op 1 oktober verschijnt een LP.

tekst Gert van der Ende fotografie Michel de Groot

The Suzannes’ zagen het licht in 1976 in Enschede. Eigenlijk hadden de vier studenten geen idee wat punk precies was, maar dat ze heftige, snelle muziek wilden maken wisten ze wel. Een beetje een tegenreactie op de heersende smaak, waar ingewikkelde symfonische rockbands als Genesis, Pink Floyd en Yes mainstream waren. Dat was geen muziek die iedereen die een gitaar of drumsticks wilde vasthouden thuis kon maken, punk wel. Als voorbeeld nam Van der Spoel de eerste LP van de ‘Ramones’ mee; dát geluid moest het worden. Vervolgens werd de naam van de band bedacht, geïnspireerd op een nummer van Leonard Cohen, en met een knipoog naar de Ramones (die heetten allemaal Ramone van achteren, Van der Spoel cum suis noemden zich allemaal Suzanne van voren). “Punk was voor ons een soort do it yourself-muziek; kort,heftig en simpel. Niet teveel nadenken, want eenvoud kan ook mooi zijn.”
Her en der werd opgetreden, niet op de minste locaties van die tijd – Paradiso, de Houtrusthallen in Den Haag, de Stokvishallen in Arnhem. Een ook de enige EP, getiteld ‘New Disease’, zag het licht. Die bevatte zes nummers met ronkende titels als ‘Teenage Abortion’, ‘Deepfreeze Boy’, ‘Naughty Young Girl’ en het slechts een klein minuutje durende ‘Listen to my Heartbeat’. “Uiteindelijk hebben we het een kleine twee jaar volgehouden”, aldus Van der Spoel. “Toen konden we niks nieuws meer verzinnen en zijn we gestopt.”
Hoewel de band absoluut ‘punk’ klonk, waren de leden qua voorkomen verre van dat; hanenkammen en veiligheidsspelden, no way. Meestal traden de leden gewoon in T-shirt, spijkerbroek en gympies op, bij uitzondering wel eens in een witte overal, en sommige leden hielden gewoon vast aan hun lange (hippie)haar. “Kleding à la The Sex Pistols was hier in Nederland toen ook helmaal nog niet in de mode”, herinnert Van der Spoel zich. “Dat kwam later pas.”
Nu, 35 jaar later, verschijnt de EP opnieuw als LP op vinyl. Dankzij een artikel van een Noorse journalist in het tamelijk obscure Amerikaanse blad Ugly Things, vorig jaar, dat werd opgepikt door een Italiaanse platenlabel dat besloot The Suzannes heruit te brengen – op vinyl. Een en ander zal gepaard gaan met enkele optredens van de band in oktober. Terwijl de Ramones inmiddels allemaal – tamelijk voortijdig – het aardse hebben verlaten, zijn de heren van The Suzannes nog steeds alive and kicking. Het zal ermee te maken hebben dat zij maar twee jaar punk waren, in plaats van ruim twintig. Echt bevangen door nostalgische gevoelens is Van der Spoel dan ook niet. “Ik kijk liever vooruit, dan achteruit. Maar het is gewoon wel heel erg leuk om nog een keer die nummers met die jongens te spelen. Waarom denk je dat de Stones altijd een aantal oude nummers spelen? Niet alleen vanwege het geld, maar vooral omdat ze dat gewoon leuk vinden.”