Eenmaal aan tafel vraag ik mij hardop af waarom we in godsnaam akkoord zijn gegaan met het idee om hier te eten. De bestuurder merkt op dat er verder alleen families zijn en bestelt een radler met twee procent alcohol, ondanks het feit dat hij moet rijden. Ik noem hem een onstuimige twintiger. De organisator van deze avond arriveert breed lachend. Hij vraagt wat de Starlet heeft gekost.
“Die bak was van m’n broer. Ik heb iets van 200 euro uitgegeven aan onderdelen voor het sleutelen, dus dat is natuurlijk niks voor een hele auto.”
“Oh ja. Ja, ik geloof je. Fair enough.”
Tegen beter weten in bestel ik de pizza cheeseburger. De organisator bestelt een pizza prosciutto. Een kinderfeestje raast langs ons richting de ballenbak. Aan de tafel naast ons zitten een moeder en zoon starend naar hun telefoons pasta te eten zonder een woord tegen elkaar te zeggen.
Mijn pizza is walgelijk. Naast me zie ik de organisator de ham, rucola, en Parmezaanse kaas van zijn pizza afschrapen. Terwijl hij een kale punt wegwerkt vraag ik waarom.
“Ik dacht dat dit een andere soort pizza was.”
“Maar het staat op het menu.”
“Ja, touché. Fair enough.”
Achteraf rijden we richting het poolcentrum. De pizza-ontleder scheurt voor ons uit en klapt met een veel te hoge snelheid over een drempel. Nadat hij nauwelijks vaart mindert bij een rotonde zijn we hem kwijt. Als we dezelfde afslag nemen zien we hem op ons wachten door met alarmlichten aan op de weg stil te staan.
Tijdens het poolen spelen de wegmisbruiker en ik tegen elkaar. Elke keer als het mijn beurt is zegt hij: “Onno, jouw beurt.” Ik vertel de jongens dat ik mijn scriptie heb afgerond en dus zo goed als klaar ben met mijn studie.
“Ik geloof je. Fair enough.”
Wanneer we terugrijden naar Rotterdam begint de bestuurder te slingeren om de rijstijl van ons mede-verenigingslid te imiteren. Uit het niets duikt een politieauto achter ons op die het stopsignaal geeft. De bestuurder moet blazen. Gelukkig is de gemeten hoeveelheid alcohol niet te hoog. De agenten houden het voor nu bij een waarschuwing. Voordat ze terug naar de auto lopen kijkt een van hen ons indringend aan: “Wat doen jullie in Hendrik-Ido-Ambacht?”
Als je Hendrik-Ido-Ambacht al een merkwaardige naam vindt voor een dorp, vroeger heette het: “Hendrik-Ido-Oostendam-Schildmanskinderen-Groot-en-Klein-Sandelingen-Ambacht”. Past niet op een plaatsnaambord!