Als ik door het bos richting de supermarkt fiets, hoor ik fel geschreeuw. Tussen de bomen door zie ik een groep mensen in middeleeuwse verkleedkleren elkaar te lijf gaan met zwaarden en bijlen. Ik fiets langs de schapenboerderij en denk aan die keer dat mijn oom vertelde dat mijn neef een weekendje Georgië met vrienden had gepland. Dit moest hij helaas afzeggen omdat het samenviel met de open dag van de Wageningen Universiteit. Mijn binnenpretje wordt abrupt onderbroken als ik hard moet afremmen voor een bejaarde vrouw met een rollator midden op het fietspad. Ze lijkt me niet op te merken als ik met een bochtje om haar heen fiets.
In de supermarkt bekijk ik het boodschappenlijstje dat ik mezelf geappt heb. Terwijl ik mango’s weeg denk ik terug aan die keer dat een vriend van mij tijdens de examenreis niet kon wachten om ‘chicks te fiksen’, waarna hij keihard tegen een deurframe op knalde, naar het ziekenhuis moest met een gat in zijn hoofd, en er de rest van de vakantie als een monnik bijliep. Een man tikt mij op mijn schouder. “De mango’s hebben een standaardprijs per stuk, je hoeft ze niet af te wegen.”
Bij de zelfscankassa vragen twee jongens met mouwloze vesten en middenscheidingen of ze naar buiten mogen, want ze willen niks kopen. Bij een van hen vallen zakken snoepbiggetjes en Haribo Starmix onder zijn vest vandaan. De jongen laat in paniek zijn bankrekening zien aan de verwarde medewerker. “Ik ging oprecht niet jatten, bro! Check, ik heb gewoon geld!”
Op de terugweg kom ik de bejaarde vrouw weer tegen. Ze is zo’n twintig meter verder. Dit keer begroet ik haar, maar ze reageert niet. Bij de schapenboerderij komt een van de ridders me tegemoet fietsen, met zijn gebroken zwaard op de bagagedrager. Hij bedekt zijn rechteroog en steunt van de pijn.
Thuis lever ik de boodschappen af en plof neer op de bank. Mijn broer speelt Stranger things have happened van Foo Fighters op de gitaar. Mijn moeder houdt de zak boodschappen voor mijn neus.
“Ik vroeg om rauwe zalm en rijstazijn, geen gerookte zalm en rijstolie. Ga maar weer terug.”
