Op deze grijze woensdagmiddag vallen de knalgele Pikachu’s als eerste op. Een student heeft een pikachupet op, een ander een soort cape omgeslagen met op de capuchon het gezicht van de beroemde Pokémon. Van een leeg ontbijtgranenpak heeft een derde student zelf een masker gemaakt. Het is een verwijzing naar een video van een demonstrant in een pikachupak die de wereld over ging. In de video zie je mensen in het Turkse Antalya vluchten voor de politie. Sindsdien gebruiken jonge demonstranten de Pokémon regelmatig in protesten tegen het Turkse regime, dus ook bij het protest op campus Woudestein.
“Jullie vragen je misschien wel af waarom wij hier staan”, roept een student door een megafoon naar studenten die langslopen, maar niet echt blijven luisteren. “Erdoğan misbruikt zijn macht. Journalisten worden gearresteerd, studenten die demonstreren worden opgepakt. Jongeren, wij dus, kennen geen andere regering dan die van hem. Ik ben nu niet trots op het land waar ik vandaan kom. Ik wil juist vertellen over al het moois daar, maar we kunnen dit niet laten gebeuren!”
Wat de demonstranten niet willen laten gebeuren, is de arrestatie van de burgemeester van Istanbul, Ekrem Imamoglu, samen met ongeveer honderd anderen. Imamoglu wordt officiëel verdacht van omkoping, fraude, steun aan een terroristische organisatie en leidinggeven aan een criminele organisatie. Voor zijn arrestatie was hij de belangrijkste tegenkandidaat van president Recep Tayyip Erdoğan. Onlangs werd ook zijn universitaire diploma ingetrokken. In Turkije heb je zo’n diploma nodig om je kandidaat te mogen stellen voor de presidentsverkiezingen. Een jaar geleden werd Imamoglu herkozen als burgemeester, met een ruime winst op de kandidaat van Erdoğans partij. Dit werd gezien als een historische nederlaag voor de Turkse president.
Bang voor de gevolgen
“Veilig mogen protesteren staat in de grondwet, maar die van ons is niets meer waard”, zegt Yaren, tweedejaars Bedrijfskunde. In haar handen heeft ze een bord met ‘Free speech is a fundamental right’. Ze komt uit Turkije en ze kent mensen die de afgelopen maand gedemonstreerd hebben tegen Erdoğan. “De hele situatie is voor sommige misschien complex, maar de basis is simpel: we willen rechten hebben. Op een democratie, om veilig te demonsteren – heb je gehoord van de vrouw die door agenten betast is over haar lichaam na haar arrestatie? Vrouwen zijn niet veilig.”
Yaren zegt te vrezen voor de gevolgen van haar aanwezigheid bij het protest. Ze wil dan ook niet herkenbaar op de foto. “De politie staat zo aan de deur bij je ouders”, zegt een andere student die net langsloopt. “Ooit zou ik terug willen naar Turkije”, zegt Yaren. Niet alleen om haar familie te zien, ook om te wonen. “Maar wat is onder dit bewind mijn toekomst? Je rechten zijn niets waard, en ook financieel gezien kan je beter hier blijven. We willen wel onze bijdrage leveren aan de protesten in Turkije, daarom zijn we hier.”
Eerstejaars Kunst- en cultuurwetenschappen Esma heeft inmiddels de pikachucape om. In zowel Turkije als Nederland is ze wel eens bij protesten geweest, bijvoorbeeld voor Internationale Vrouwendag. “Nou, het gaat er hier in Nederland zoveel rustiger aan toe, veel gemoedelijker”, vertelt ze. “In Turkije had ik nu ook mee gedemonstreerd, daarom zijn mijn ouders ook blij dat ik nu hier ben. Vrienden van mij zijn gearresteerd, hebben pepperspray in hun gezicht gehad, één is bijna door de politie in elkaar geslagen. Hij kon net op tijd vluchten, vertelde hij.”
De groep studenten is ondertussen gegroeid van twintig tot ruim dertig studenten. Sommigen blijven kort staan, anderen hebben borden bij zich. ‘One-man shows are for Netflix, not nations’ staat op een roze bord. ‘Turks just wanna have fun-damentel rights’ staat op weer een andere. De meeste studenten lopen het protest voorbij, sommigen kijken op en lezen de borden. De groep houdt stug vol en roept: “1, 2, 3, Let students free!“
