Tim heeft adhd en helpt studenten met een functiebeperking met hun diagnose

“Kijk, dit zijn de posters van alle borrels die ik heb georganiseerd voor mijn studentencomplex.” Tim bladert door een stapel affiches uit een doos die hij uit de kast in zijn kleine studio tevoorschijn haalt. De posters kondigen in felle kleuren feesten met thema’s als ‘Pride’ en ‘Flügel Fissa’ aan, die regelmatig worden gehouden in de kroeg van het gebouw op zo’n vijf minuten fietsen van de universiteit.  Hij is penningmeester in de bewonersvereniging van het studentencomplex De Snor. “Ik hou enorm van het sociale en creatieve aspect.”

“Dat had de Tim van vijf jaar geleden zich echt niet voor kunnen stellen”, zegt Tim nu. In 2019 ging het niet goed met Tim en ontdekte hij dat hij adhd had. Via een peercoachtraject en leerde hij van een medestudent daarmee omgaan. De vaardigheden die hij toen leerde, geeft hij nu door aan nieuwe studenten.

Want behalve bij de bewonersvereniging werkt hij ook al twee jaar als peercoach voor Studeren met een functiebeperking (SMF), de afdeling op de universiteit die studenten met een functiebeperking ondersteunt. Daar helpt Tim medestudenten met adhd met alles waar ze tegenaan kunnen lopen op de universiteit: van uitstelgedrag tot praten over acceptatie van hun diagnose. “Ik heb mijn eigen groeiproces en struikelblokken kunnen omzetten tot iets waar ik nu anderen mee kan helpen.”

Tim heeft een lange weg afgelegd om te staan waar hij nu staat. In 2019 begint hij met studeren. De overgang van hbo naar de universiteit valt hem zwaar. Meer lezen, een hoger tempo, minder contacturen en geen vaste klasgenoten. “Het was heel overweldigend. Vaak bevroor ik gewoon. Daar raakte ik erg van in paniek.”

Hij zit steeds slechter in zijn vel. “Anderen waren bezig met een balans zoeken in het studentenleven. Maar ik was bezig met overleven.” Zijn slechte studieresultaten hebben ook invloed op zijn sociale leven. Tijd voor feestjes of verenigingen heeft hij niet. Aansluiting met zijn studiegenoten kan hij moeilijk krijgen. “Ik vond het heel eng om naar andere mensen toe te stappen.”

Een studiebegeleider adviseert Tim zich te laten testen op adhd. Na een uitgebreide testdag krijgt hij die diagnose. “Mijn wereld stond echt even op z’n kop. Het beeld dat ik van mezelf had klopte ineens niet meer. De diagnose was een bevestiging dat mijn brein totaal anders werkt.”

Als de diagnose net een beetje indaalt, breekt in maart 2020 corona uit en gaat de wereld op slot. “Dat was zo’n onwerkelijke tijd. Letterlijk alles in mijn leven veranderde.” Dag in dag uit volgt Tim college, vanachter zijn laptop op zijn slaapkamer bij zijn ouders.  “Ik was echt niet vooruit te branden en voelde me heel eenzaam.” Het gaat slechter met zijn studie en hij dreigt zijn eerste jaar niet te halen. Therapie helpt niet veel. “Dan zei de therapeut bijvoorbeeld: ‘Misschien is het handig om met een planning te studeren.’ En dan dacht ik: oké, maar hoe doe ik dat dan?”

Dan wijst zijn oudere zus Tim op SMF. Ze heeft chronisch vermoeidheidssyndroom en kreeg via een peercoachtraject hulp van een medestudent. “Ze zei: ‘Tim, dat is wat voor jou.’”

Tim meldt zich aan en wordt gekoppeld aan een peercoach. “Eindelijk kon ik praten met een lotgenoot die hier ook doorheen is gegaan, die echt weet hoe het is om met adhd aan de uni te studeren. Dat was zo’n opluchting. Ik was dus niet de enige. Er zijn meer mensen zoals ik.”

Van zijn peercoach leert hij veel. Zo leert hij bijvoorbeeld dat voor hem de bekende pomodorotechniek (steeds 25 minuten focussen) juist niet goed werkt. Steeds anderhalf uur concentreren en dan een kwartier buiten lopen is veel effectiever. “Elke keer leerde ze me een andere studiestrategie. Alsof je eerst een lege kist hebt, en er steeds een stuk gereedschap bijkomt.”

Langzaamaan wordt zijn gereedschapskist steeds voller. “Dan wist ik gelijk of ik een hamer of juist een beitel nodig had om te studeren.” In totaal spreekt hij zo’n acht keer af met zijn peercoach. Tim krijgt weer grip op zijn studie en na een aantal maanden verlaat hij met een volle gereedschapskist het peercoachtraject. “Eigenlijk hartstikke gek dat ik in een paar uur zo’n grote verandering heb doorgemaakt. Het heeft me er echt doorheen getrokken.”

Mede door het peercoachen gaat Tim beter in zijn vel zitten. Hij komt sociaal steeds meer uit zijn schulp en als hij in begin 2022 een kamer krijgt in De Snor gaat het snel. Tims zus neemt hem mee naar een feestje in de kroeg van het complex. “Ik vond op mensen afstappen nog steeds eng maar ik dacht: ‘ik moet het gewoon proberen. Ik moet mezelf uitdagen’.”  Op dat feestje leert hij een medebewoonster kennen die hem vertelt over de wooncommissie.

Tim wordt lid en is daar helemaal op zijn plek. Hij verandert van iemand die geen tijd had voor feestjes in iemand die ze nu zelf organiseert. “Het is voor mij echt een creatieve outlet.” Hij start in dezelfde tijd als peercoach bij SMF.

Inmiddels is Tim al drie jaar peercoach. Hij heeft al meer dan tien studenten met adhd begeleid. “Heel simpel gezegd: iemand heeft bepaalde hulp nodig. Jij kan die hulp bieden en je wordt gematcht.” De hulpvraag verschilt per student: “Soms willen ze graag hulp met een planning maken, maar soms heb je ook bijna therapeutische gesprekken over hoe je je diagnose meer kan accepteren.”

Coaches mogen zelf invullen wat ze tijdens een sessie doen. “De een wil graag in het Paviljoen samen een koffietje drinken, de ander wil liever online. En de een wil graag een luisterend oor voor alles waar die tegen aanloopt, de ander wil juist praktische tips.”

En de sessies die Tim geeft hebben effect. “Achteraf hoor ik dan: ‘Sinds mijn traject met jou haal ik echt hoge cijfers, het gaat echt heel goed.’ Het voelt goed om op die manier iets voor iemand te kunnen betekenen.”

Peercoach zijn geeft Tim veel voldoening. “Het voelt echt alsof de cirkel rond is. Dat ik mijn persoonlijke ervaring kan omzetten in hulp voor iemand. Alsof ik die gereedschapskist weer doorgeef aan de volgende generatie studenten.”