Elmer Smaling 0222-020_Levien Willemse
Elmer Smaling is interim-hoofdredacteur van EM. Beeld door: Levien Willemse

De zaak Fouad L. is van een compleet andere orde dan onze dagelijkse werkzaamheden. Elke dag zit een verslaggever van EM in de rechtszaal. Een zitting bijwonen is iets heel anders dan erover lezen: de emoties van de nabestaanden, de details uit de rapporten, de opmerkingen van de verdachte, ze komen allemaal ongefilterd bij de verslaggever binnen. Daar komt de hectiek en de drukte van de zaak nog bij. En dan zijn er nog het jargon en de rechtbankprocedures. Ga er maar aan staan.

Doorgewinterde rechtbankverslaggevers van het AD of de Telegraaf zijn gewend aan de emotionele lading, weten precies wat ze (volgens hun krant) wel en niet kunnen opschrijven, en kennen de procedures en het jargon uit hun hoofd. Dat geldt in mindere mate voor de verslaggevers van EM. Zowel Tessa Hofland (doet verslag op maandag en dinsdag) als Feba Sukmana (woensdag, donderdag en vrijdag) als ikzelf als hoofdredacteur hebben vaker in de rechtszaal gezeten om verslag te doen, maar dit is voor geen van ons routine.

Waarom dan toch er elke dag bij zijn en er in een liveblog verslag van doen? Omdat – in elk geval in de tien jaar dat ik voor Erasmus Magazine werk – niet eerder de normale gang van zaken op de universiteit zo op zijn kop werd gezet als in deze zaak.  Ontzettend veel studenten en medewerkers raakten erbij betrokken. Het ziekenhuis, maar zeker ook het Onderwijscentrum, plekken die heel veilig voelden en voor velen zelfs als een thuis, werden plotseling een plaats delict. We voelen het als een plicht om dit vast te leggen vanuit ons perspectief, dat wellicht een beetje anders is dan de landelijke kranten.

Daar komt bij dat dit verhaal voor ons erg dichtbij komt. Het Erasmus MC voelt voor ons als ‘eigen terrein’; met veel studenten, docenten en onderzoekers hebben we goede relaties. En net als voor iedereen is het ook voor ons totaal onbegrijpelijk hoe zoiets ooit heeft kunnen plaatsvinden in een ziekenhuis, tijdens een praktijkcollege waar studenten nota bene zelf leren hoe kwetsbaar patiënten zich kunnen voelen.

Hoe zorgen we dan dat we het goed doen? Dat we geen fouten maken in de interpretatie van opmerkingen in de rechtszaal, dat we oog hebben voor de privacy van nabestaanden, onze lezers meenemen in het verhaal zonder onnodige gruwelijke details te plaatsen?

Fouten altijd volledig voorkomen is natuurlijk niet mogelijk, maar we doen er wel alles aan. We zijn al weken bezig om de verslaggeving voor te bereiden. EM was bij alle pro-formazittingen, zodat we al goed op de hoogte zijn van de zaak, maar ook de gang van zaken in de rechtbank en het jargon. Tijdens het verslag staan we voortdurend met elkaar in contact. De eind- en hoofdredacteur lezen live mee met de aantekeningen van de verslaggever, om te helpen bij de selectie en te ondersteunen waar nodig.

Met observaties van het publiek, dat voor een deel bestaat uit nabestaanden, zijn we terughoudend. We willen niet dat mensen door de buitenwereld herkend worden op basis van onze beschrijvingen, de rechtszaal moet voor hen een veilige plek zijn.

En we kennen onze plek. Wij zijn geen doorgewinterde rechtbankverslaggevers. En dus checken we onze observaties soms bij de woordvoerder van het OM of de rechtbank, of sparren we met collegaverslaggevers van andere media. En houden we de verslaggeving van andere kranten nauwlettend in de gaten. Checken we onderling of we het zelf emotioneel redden. Zo zorgen we dat ook de lezers van EM, vooral ook zij die geen Nederlands lezen, kunnen volgen wat er gebeurt tijdens de grootste rechtszaak rond de Erasmus Universiteit ooit.

blauw erasmusmc rechtszaak Fouad L schietpartij rechtbank politie rechtbank_Elmer Smaling

Lees meer

Zittingsdag drie: ‘Ik ben bang dat de buurman vrijkomt en ons pijn doet’

Na een emotionele dinsdag staat er nog een emotioneel beladen dag op het programma in de…

Nog geen reactie — begin de discussie!