Als economiestudent maakte Tim Gouw er grapjes over, nu is hij thuisblijfvader

“Het lijkt me wel wat”, zegt Tim Gouw tien jaar geleden plotseling. Hij studeert op dat moment Economie en is op een eerste date met een studente. Hij heeft geen idee wat hij moet zeggen en durft haar nauwelijks aan te kijken.
“Wat lijkt je wel wat?”, vraagt zij.
“Nou, huisman worden.”

Zo’n tien jaar later wordt dat werkelijkheid voor Tim (34). De studente – die heel hard moest lachen om zijn opmerking – is nu zijn vrouw, en hij is de hele week thuis om voor hun zoontje en dochtertje te zorgen.

In eerste instantie deed Tim precies wat je zou verwachten van een alumnus die een bachelor Economie en een master Marketing heeft gedaan: hij ging in 2011 werken bij een marketingbureau. Maar erg leuk vond hij dat niet. “Blijkbaar was het belangrijk om bij het koffiezetapparaat te staan en je uren te declareren, dus dat deed ik heel braaf”, zegt hij. “Maar dat was niet erg inspirerend en ik hou er niet van als een manager in mijn nek staat te hijgen.”

Daarom besloot hij drie jaar later om eigen baas te worden en een consultancybureau te beginnen. Met succes: naast een kantoor in Rotterdam opende hij er ook een in Toronto in Canada, waar hij met zijn vrouw ging wonen. Maar na de geboorte van zijn dochter begon de wens om thuisblijfvader te worden te groeien. Hij genoot van zijn ouderschapsverlof en twijfelde aan zijn baan. “Ik was voor mijn werk zo veel onderweg en zat zo weinig aan de ontbijttafel, dat ik dacht: dit moet anders.”

Nadat hij was verhuisd naar Barcelona in 2019 en zijn zoontje werd geboren, veranderde zijn leven pas echt. Zijn vrouw kreeg een baan in Zwitserland, waardoor zij de helft van de tijd niet thuis kon zijn. “Toen besloot ik: ik word thuisblijfvader.” Hij spaarde geld en verkocht zijn aandelen, inmiddels heeft Tim al drie jaar geen kantoor meer gezien.

Nu zien zijn dagen er compleet anders uit. ’s Avonds zet hij het ontbijt alvast klaar, ’s ochtends wordt hij meestal wakker gemaakt door zijn kinderen. In de middag gaan ze vaak met zijn drieën op pad, meestal naar de speeltuin of supermarkt. En ondertussen houdt hij zich bezig met het menu van de dag en een langetermijnplanning voor onder meer huisartsbezoeken.

In de tussentijd schreef Tim het afgelopen jaar – wanneer de kinderen sliepen – het boek De thuisblijfvader, dat deze week verschijnt. Daarin deelt hij zijn persoonlijke verhaal en pleit hij voor een eerlijkere verdeling van het huishouden. “Als ik continu over de wasmand heenstap, de wasmachine negeer, niet weet wat voor kleding mijn kinderen dragen en niet weet hoe ik een fatsoenlijke maaltijd moet bereiden, dan houd ik de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in stand.”

Toch waren de taken in het begin van zijn thuisblijfvaderschap nog niet gelijk verdeeld. “Mijn vrouw deed meer dan ik in het huishouden, terwijl ik elke dag thuis was”, zegt hij. “Ik dacht: als ik het niet doe, doet zij het vast wel. Net zoals bij veel andere vaders had ik die vooringenomenheid.”

Thuisblijfvader zijn heeft hij moeten leren. En dat ging niet zonder slag of stoot. “Ik zat soms met mijn hoofd tussen mijn knieën te huilen wanneer iets niet ging zoals ik verwachtte”, zegt hij. Hij herinnert zich een ochtend waarop zijn kinderen ruzie met elkaar kregen. “Mijn dochter smeed plakkerige honingringetjes naar het hoofd van haar broertje. Op het moment dat ik aan het opruimen was, sloeg mijn zoon heel hard met een stuk speelgoed op mijn hoofd. Ik dacht: ik krijg niks voor elkaar, en ik moet nog de hele dag.”

Hij miste in het begin vooral het gevoel van voldoening. “Op je werk wordt succes uitgedrukt in prestaties en geld, als thuisblijfouder is het heel moeilijk te zeggen wanneer je succesvol bent”, zegt hij. “Heel veel dingen die je doet als thuisblijfouder zijn we als vanzelfsprekend gaan zien. Niemand zal je een schouderklopje geven omdat je de was zo goed hebt opgevouwen of de kinderen hebt aangekleed.”

We moeten onbetaald werk meer gaan waarderen, vindt Tim. “Het voelt een beetje raar om dat te zeggen, want moeders roepen dit al heel lang”, zegt hij. “Pas nu ik zelf ondervonden heb hoeveel werk het is, weet ik dat het helemaal niet mogelijk is om hiernaast nog veel betaald werk te doen.”

Nu zijn kinderen drie en vijf jaar oud zijn en naar school gaan, ontstaat er weer ruimte voor een nieuwe baan. Toch houdt hij die nog op afstand. Voor nu wil hij er liever voor zorgen dat zijn boek een gespreksstarter bij gezinnen wordt, zodat vaders uiteindelijk de zware én mooie kant van het thuisblijfvaderschap gaan ervaren.

Bovendien heeft Tim geleerd om veel voldoening te halen uit zijn thuisblijfvaderschap. “Ik geniet wanneer ik in een speeltuin op een bankje in de zon zit, boterhammen heb meegenomen en weet dat de kinderen er een tijdje kunnen blijven spelen.”