‘Vrouw, leven, vrijheid’: studenten tonen zich solidair met Iraanse en Afghaanse vrouwen bij Markthal

Sommige studenten staan er om persoonlijke redenen, anderen puur uit solidariteit met de situatie in Iran en Afghanistan. “Zan, zendegi, azadi”, roepen de studenten twee uur lang: “Vrouw, leven, vrijheid.”

Het protest begint met een samenkomst op Blaak. Iets voor vijven is het nog rustig, maar dan komt er een stroom studenten uit het gebouw van de Willem de Kooning Academie met spandoeken en posters waarop de leus ‘Vrouw, leven, vrijheid’ in alle talen staat geschreven. De groep voor de Markthal wordt steeds groter en iets na vijven staan er zo’n zeventig man. EUC-student Juliette Douet is een van de initiatiefnemers. “Ik ken zelf een aantal vrouwen uit Iran en Afghanistan en vind het daarom ook belangrijk om hier vandaag te staan.”

Terwijl er voor de Markthal een aantal korte statements wordt voorgelezen van studenten in Iran en een nummer van een Iraanse rapster wordt afgespeeld, vertelt Douet over de protestactie. “We zijn hier om duidelijk te maken dat er echt iets aan de hand is en dat de manier waarop vrouwen behandeld worden in Iran onacceptabel is.”

Ook sociologiestudent Jaïr loopt mee met de protestactie. Een van de redenen waarom hij er vandaag bij wilde zijn is een persoonlijke: “Ik kom zelf uit een gekoloniseerd land, Aruba, en zie de langdurige effecten van kolonialisme en imperialisme en de manier waarop mensen onderdrukt worden. Ik wil daarom zoveel als ik kan solidair zijn met anderen die het moeilijk hebben en onderdrukt worden.”

“Ik kom uit Turkije dus ik ben opgegroeid met het idee van onderdrukking”, vertelt EUC-student Deniz Hakman, terwijl de stoet in beweging komt. “Het is goed dat het nieuws over de onderdrukking van vrouwen in Iran en Afghanistan nu in het westen veel aandacht krijgt, omdat mensen hier zich niet kunnen voorstellen hoe het daar nu is.” Ze benadrukt dat de mensen in Nederland veel kunnen leren van deze protestmars: “Nederlanders denken vaak dat de hoofddoek onderdrukkend is, en dat we daartegen protesteren. Maar dan zie je het echte probleem niet.” De slogan die dit duidelijk maakt wordt tijdens de mars nog een aantal keer geroepen: “It’s not about my hair, it’s about my voice. It’s not about my body, it’s about my choice.”

Terwijl de demonstratie richting Beurs beweegt, vertelt sociologiestudent Jasper Schut dat hij meedoet uit solidariteit, maar ook uit politieke interesse. “Ik vind het intersectionele aspect ervan heel bijzonder. Dat bijvoorbeeld nu ook de Iraanse arbeidersbeweging zich inzet voor vrouwenrechten.” Schut doelt op een statement van oliewerkers in Iran over vrouwenrechten, dat vlak voor de mars op Blaak werd voorgedragen. “Dat is vrij nieuw heb ik het idee. Ik ken ook studenten in Iran die allemaal zeer politiek kritisch zijn, dus je ziet wel dat er nu een verandering in het hele land plaatsvindt.”