Linda Koster (23) houdt van panterprint, haar vriend Joost, haar familie, sporten in de sportschool en van schoenen kopen. Al houdt ze misschien nog het meest van Feyenoord. Haar hart is rood-wit, ze weet het zeker. Precies de kleuren van ‘haar’ Rotterdamse voetbalclub.
“Feyenoordfan ben je niet voor de lol”, zegt Linda. “Je bent het. Je bent het in de goede en minder goede tijden. Feyenoordfans zijn geen successupporters.” In 2017 werd de club na achttien jaar weer landskampioen. Nog dertien jaar te gaan tot de volgende, grapt ze. “Dit jaar zal het weer lastig worden. We staan derde, maar die club uit 020 (ze zegt het nauwelijks hoorbaar, red.) staat te ver bovenaan.” De naam van de aartsrivaal of de stad waar die gevestigd is, noemt ze liever niet. Het is de club-die-niet-genoemd-mag-worden in huize Koster.
In het stadion
Z3, aan de lange zijde, net achter de dug-out van de tegenstander, op de eerste rij, dat is de vaste stek van Linda, haar vader en haar tweelingbroer. Als Linda iets van de wedstrijd wil zien dan is dit de beste plek. Door haar oogziekte retinitis pigmentosa verliest ze langzaam haar zicht. In het donker kan ze niet meer zien. Vanuit vak Z3 kan ze met veel concentratie de wedstrijd volgen bij daglicht. Al staan er felle lampen, ’s avonds is het lastiger.
Een overstap naar vak X (achter het doel) nadert. Niet omdat Linda de wedstrijd daar beter ziet. Integendeel zelfs. Daar zal ze niets van de wedstrijd zien. “Mijn vriend Joost staat daar altijd. De sfeer is heel leuk, heel gezellig. En ik ben het gewend om met de rest mee te roepen als ik iets gemist heb. In het stadion hoor je echt wel of er een doelpunt valt of een overtreding is.”
Het voetbalstadion en zeker De Kuip is de lievelingsplek van Linda. Natuurlijk is het fijn om naast online colleges volgen en werken bij de Kruidvat iets ontspannens te doen, maar het is meer dan afleiding: het biedt troost. Hoe haar week ook was, in het stadion laadt ze op. “Het is de plek waar je alles kwijt kan. Je roept je frustraties eruit. Niemand oordeelt als je niet goed in je vel zit.” En dat laatste heeft Linda de laatste jaren vaak genoeg meegemaakt. De slechte gezondheid van haar beide ouders, haar eigen gezondheid, zien hoe verdrietig haar ziekte iedereen maakt, het overlijden van de hond die haar altijd troostte. Als Feyenoord speelt, is dat verdriet wat verder weg.
Sterker door strijd
‘Sterker door strijd’, de lijfspreuk van menig Feyenoordfan en Rotterdammer, had altijd al betekenis voor Linda, maar sinds de diagnose gaat het nog veel dieper. “Ik zie nu in dat toegeven aan verdriet ook sterk is”, vertelt Linda. “Als je dan weer doorgaat, ben je door strijd sterker geworden.”
Linda heeft zich de lijfspreuk vrij letterlijk eigen gemaakt. In sierlijke letters staat ‘sterker door strijd’ op haar ribbenkast getatoeëerd. Op haar bovenbeen staat een dromenvanger met de tekst ‘dream, believe, achieve’. Blijven dromen, hopen en dan blijven werken aan je toekomst. Dat is wat ‘sterker door strijd’ voor Linda betekent. Ja, ze wordt misschien ooit volledig blind, maar ze wil doorgaan met leven. Blind of niet, haar rood-witte hart blijft kloppen. Daar heeft ze overigens ook een tatoeage van. Op haar linkerarm staat een frequentie van hartslag zoals je die kent van monitors uit ziekenhuisseries. Alleen staat in het midden van deze frequentie de Feyenoord-F.
Onderdeel van het leven
Een leven zonder Feyenoord kent Linda niet. Bij haar ouders in Maastricht wappert de Feyenoordvlag dag in, dag uit aan het huis. Al langer dan Linda zich kan herinneren. Als zij en Joost ooit kinderen krijgen, zal de eerste Feyenoordkleding niet lang duren. Het begint bij een rompertje en voor je het weet, heb je net als Linda een kast vol T-shirts, truien, broeken, sjaals, sokken en wat er nog meer beschikbaar is.
