Groep 72 werpt enigszins vermoeid een blik over het festivalterrein. “Ik had verwacht dat ik doof en zonder stem wakker zou worden na gisterenavond”, vertelt deelnemer Anne-Sophie. De cantus viel enorm in de smaak bij de aankomend studenten. Anne-Sophie: “Omdat ik zelf uit Rotterdam kom, twijfelde ik een beetje over meedoen met de Eurekaweek. Maar ik ben blij dat ik me uiteindelijk heb ingeschreven, want gisteravond was echt top. Heb denk ik nog nooit zo hard gezongen, haha.”
De rijen waren deze keer geen issue voor het groepje. Dankzij ‘slim’ invoegen hebben ze maar een half uurtje hoeven wachten, en begon de cantus zo’n tien minuutjes nadat ze een plekje hadden gevonden. Dat ze daar mazzel mee hadden, weten ze goed. Zo vertelt Zoë hoe haar nichtje, die ook de Eurekaweek loopt, wel anderhalf uur in de rij heeft gestaan. Na afloop zijn sommigen nog tot in de kleine uurtjes doorgegaan op huisfeestjes. Erg gezellig, maar ook wel een beetje druk. “Omdat er niet heel veel eerstejaars waren bij het feestje waar ik was, lag ik ‘al’ om drie uur in bed”, zo vertelt een deelnemer. Voor hen die nog niet volledig gevaccineerd zijn, was het een aanzienlijk kortere nacht. “Om acht uur ‘s ochtends bij Ahoy staan voor je test, valt dan toch best zwaar”, zegt Lieke.
“Is hier verder nog iets te doen eigenlijk?”, verzucht Anne-Sophie al snel op festivalterrein. Ze zijn in tien minuten tijd amper vijf meter opgeschoven in de rij voor poffertjes en patat. Gids Tom oppert dat ze ’in de stad hetzelfde eten kunnen krijgen, maar dan zonder achterlijke rijen’. Zo gezegd, zo gedaan, en na een fotomomentje bij de grote Eurekaweekletters vertrekt de groep richting de Witte de Withstraat om bij de Frietboutique een hapje te gaan eten. Dat er onderweg een paar deelnemers afvallen of richting de McDonalds trekken, neemt men enigszins voor lief.
Paklijstperikelen
Terwijl de cantus nog flink wordt nabesproken (“Je ziet aan sommige jongens zó duidelijk dat ze Bedrijfskunde doen”), worden grote porties patat soldaat gemaakt. “Die saus erbovenop vind ik zo’n gedoe, dus heb het er lekker naast besteld”, adviseert een deelneemster. Morgen hoort ze of ze ingeloot is bij RSC/RVSV, wat toch wel even spannend is. “De paklijst heb ik in ieder geval binnen voor de ontgroening, ik moet echt de raarste dingen meenemen. Zelfs een slot voor mijn tentje, dus ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn als ik erbij zit.” Iets verderop horen groepsgenoten het met ongeloof aan, en komen andere deelnemers tot de conclusie dat hen dat helemaal niks lijkt, zo’n ontgroening. Zo’n slotje nodig hebben, kan immers niet veel goeds betekenen.
Tijdens het uitbuiken slaakt deelnemer Lucas een diepe zucht. “Ik ben kapot, en dan te bedenken dat we morgen nog een dag hebben.” Maar ook vandaag staat er nog genoeg op het programma, aangezien de groep direct door kan naar het terras van MFVR voor een barbecue en silent disco. De realisatie dat ze als geneeskundestudenten op een eilandje zullen zitten, daalt gedurende deze eerste paar dagen al in. Zo vinden sommigen het best jammer dat ze geen interessante, internationale studenten zullen ontmoeten op de studie. “Maar, via sportverenigingen en allerlei andere manieren komen we hopelijk de bubbel een beetje uit”, hoopt Lucas. Voor nu hebben ze het in ieder geval gezellig met elkaar, en kan er deze avond bij MFVR naar hartelust gepraat, gebierpongd en gedanst worden. Misschien iets rustiger dan de avond ervoor, maar zo kunnen ze op de laatste dag eindigen op een hoogtepunt.
