“Die hagelbui halverwege was niet heel fijn.” Ruim een week voordat ze aan het Paralympisch Kwalificatietoernooi (PKT) in Italië begint, zijn de weersomstandigheden op de Bosbaan verre van Zuid-Europees. Een gure wind waait over de ruim twee kilometer lange roeibaan waar Meulenbeld haar laatste voorbereidingen treft voor het allesbeslissende toernooi. De coronamaatregelen zorgen er ook nog eens voor dat ze na haar training, inclusief enkele winterse buien, nog een keer naar buiten moet. De bubbel rondom het Olympisch roeicentrum is dusdanig streng dat bezoek niet naar binnen mag. Ze staat EM dus te woord buiten op de tribune met uitzicht op het water. Weer of geen weer.
Onmisbare schakel
Roeien, studeren en vooral heel veel rusten. Zo zagen de laatste paar weken van de pararoeister eruit. Alles om een van de laatste twee tickets voor Tokio binnen te slepen. Het is (voorlopig) de laatste halte van de bizarre reis die ze de afgelopen jaren heeft afgelegd. Eind 2018 stapt ze voor het eerst in een roeiboot. Ze blijkt een natuurtalent, want al na een aantal maanden komt ze in aanraking met het paralympisch team. En dan gaat het snel. Ze verovert een plekje in de gemengde vier met stuurman en probeert zich met haar team te kwalificeren voor de Spelen.
Corona gooit ook voor Meulenbeld en haar teamgenoten roet in het eten, maar stiekem schuilt er toch een klein voordeeltje in het jaar uitstel, vertelt ze. “Wanneer het PKT vorig jaar door was gegaan, was dat mijn eerste toernooi geweest. Ik heb nu al twee keer meegedaan aan het EK, dus nu heb ik wel iets meer ervaring.” Met de nadruk op iets, want het zal niet veel vaker voorkomen dat iemand in zijn of haar derde toernooi strijdt om een Olympisch ticket. Maar zoals ze al heel haar paralympisch avontuur doet, probeert ze ook hier direct het positieve uit te halen. “Het toernooi is op hetzelfde meer als waar het EK was, alleen dan een stukje verder. Dus ik ken het water wel een beetje.”
Alleen dat voordeel is door haar visuele handicap maar beperkt. Waar ze ook roeit, veel meer dan de teamgenoot voor haar in de boot ziet ze niet. “Herkenningspunten zijn normaal gesproken best belangrijk denk ik, maar dat voordeel heb ik niet. De stuur (de persoon in de boot die niet roeit, maar stuurt, red.) zegt vaak hoe ver we nog moeten.” Ook op de Bosbaan zijn de aanwijzingen van de stuur goed te horen door de megafoon die op de boot zit. Handig voor alle roeiers, omdat de stuurman als enige niet met de rug naar de finish zit. Aangezien Meulenbeld de enige in de boot is met beperkt zicht, is de stuur voor haar helemaal een onmisbare schakel.
Onbekende tegenstanders
Het Nederlands team is inmiddels vertrokken naar Italië. Na een paar dagen voorbereiding en inroeien moet het eind deze week gaan gebeuren. Als het team de kwalificaties doorkomt, is zaterdag de grote finale. In haar hoofd heeft Meulenbeld de twee kilometer al heel vaak gevaren. “Dat is een oefening die we van onze coach moeten doen. Ik denk vooral aan kleine stukjes van de race. Bijvoorbeeld als er boten voor ons liggen, wat doe ik dan? Maar ik probeer niet te veel aan de noodsituaties te denken, want dan gaat het misschien ook mis.” Ook aan de eventuele kwalificatie durft ze nog niet te veel te denken. “Ik wil mezelf ook niet teleurstellen. Wil gewoon zo hard roeien als ik kan.”
Wat de voorbereiding extra lastig maakt voor de Paralympische roeiers, is dat ze pas heel laat weten wie de tegenstanders zijn. Dat klinkt heel gek voor zo’n belangrijk toernooi, maar dat is volgens Meulenbeld vaker het geval in deze tak van de sport. Ze laat op haar telefoon het ritueel zien dat ze de afgelopen weken al tientallen keren heeft herhaald: de website van het PKT openen om te kijken of de startlijst al gepubliceerd is.
“Ik heb dit al zo vaak gedaan, kijk elke dag wel even. Sommige Europese landen deden bijvoorbeeld niet mee op het EK. Dan denk je: zouden ze dan wel hier zijn, hebben ze zich gespaard?” De website van het toernooi is overigens niet de enige plek waar ze tijdens het ritueel zoekt naar informatie. “Op social media kijken, misschien zie ik ze daar voorbijkomen? Zou er bijvoorbeeld iets zijn waardoor dat team niet meer samen is, komen ze daarom niet?”
Nog nooit live gezien
Spanning, spanning en nog eens spanning. De dagen in voorbereiding op het PKT zijn volgens Meulenbeld zeker niet de leukste van de afgelopen anderhalf jaar. “Ze kosten vooral veel energie en die energie zou ik liever aan het roeien besteden. Het hoort erbij en je moet ermee leren omgaan, maar het is wel moeilijk.” Toch kijkt ze onderaan de streep wel uit naar aankomend weekend. Het zijn namelijk de dagen waarvoor ze de afgelopen tijd veel gelaten heeft en keihard voor getraind heeft.
Tuurlijk, erkent ze ook, zijn er verzachtende omstandigheden mocht kwalificatie niet lukken. “Ik weet dat ik nog niet heel lang in dit team zit en nog niet heel veel roei-ervaring heb, maar ik denk dat ik erg verdrietig zal zijn als het niet lukt. Kwalificeren is ambitieus, maar als het lukt…” Dan viert ze een eventueel feest alleen met haar team. Vanwege de corona-maatregelen moet de familie thuisblijven. “Dat is jammer, zeker voor mijn ouders en mijn vriend. Die heeft door corona zelfs nog nooit een roeiwedstrijd van mij live gezien.”
