Buiten waait een koude wind, maar in de huiskamer van het William Booth Huis aan de Dunantstraat is het warm en gezellig. Tien studenten van de Vereniging van Gereformeerde Studenten te Rotterdam (VGSR) zijn donderdagavond op bezoek om de mensen daar een gezellige avond te bieden.
Bijzondere ontmoetingen
Aan een lange tafel middenin de ruimte komen de studenten met de bezoekers samen. Karel (20) speelt een potje kaart met Ron en Natascha. Ron kan niet praten, maar geniet van de gezamenlijke activiteit. Als hem gevraagd wordt wat hij van het studenteninitiatief vindt, steekt hij blij zijn duim op.
“Je komt heel andere mensen tegen dan je op de universiteit ziet, dat levert bijzondere ontmoetingen op”, vertelt Karel. “Ik heb het altijd naar mijn zin op zo’n avond.” Als christelijke student voelt hij zich geroepen om rond Kerst iets voor een ander te doen. “Het zit in ons dna, we hebben al een keer soep uitgedeeld en een barbecue georganiseerd met het Leger Des Heils”, zegt Karel. “Dit jaar bezoeken we de mensen hier bij de nachtopvang.”
“Rond de kerst zoek je meestal de gezelligheid bij vrienden en familie op,” vertelt Karel. “Maar sommige mensen hebben dat niet, dus komen we hier om warmte en vriendelijkheid te delen.” De studenten hebben koekjes, warme sokken en sjaals meegenomen. “Dat is met dit hondenweer wel nodig.”
Jezus
De koekjes die over tafel gaan vinden gretig aftrek. Achter de jongens schuifelen de mensen die hier hun nacht doorbrengen langzaam de slaapzalen binnen. Een oude man met een dikke baard, maar ook een jongeman met een lange paardenstaart, niet ouder dan midden twintig.
Dico (24) en Sander (22) luisteren aan de andere kant van de kamer geboeid naar Tyron, een kapper met zestien jaar gevangenisverleden, die geënthousiasmeerd over Jezus en de Bijbel praat, maar ook verhalen deelt over het leven op straat. In de gevangenis heeft Tyron het geloof gevonden en deze gedeelde overtuiging lijkt een band te scheppen. “Jezus is de weg, de waarheid en het leven”, zegt hij, terwijl hij met zijn vuist op tafel slaat. “Amen”, zegt Dico lachend.
Super heftig
Tyron vindt het goed dat de studenten langskomen. “Iedereen is gelijk”, zegt hij. “Je moet ook oog hebben voor mensen die niet hebben kunnen studeren, vind ik.” Sander beaamt dat: “Je krijgt hier een blik op de andere kant van de samenleving. Ik heb veel geluk gehad in mijn leven. Ben in de kerk geboren, zogezegd. Maar sommige mensen hier hebben juist een super heftig leven gehad. Dat ze toch zo overtuigd kunnen geloven, vind ik heel gaaf.”
[Sommige namen uit dit artikel zijn gefingeerd om de identiteit van de bezoekers te beschermen.]
De VGSR studenten zijn via Stichting Present met het William Booth huis in contact gekomen.
