Kanaalpoging EUR-alumnus slaagt met glans

Het is de day after, en Ignacio Vaccaro voelt zich eigenlijk wel prima – zo goed als nieuw. “Op een wat pijnlijke schouder na, overheerst vooral tevredenheid.” Als ik hem bel, maakt hij net even een wandelingetje over de kliffen van Dover. Hij kijkt uit over het water dat hij nog geen etmaal geleden doorkliefde op weg van Dover naar de Franse kust.

Zondagochtend om half 4 was het dan zover: Vaccaro kon beginnen aan zijn Kanaaloversteek. Begeleid door de Louise Jane, met aan boord schipper Andy King, coach Marcel van der Togt en vriend Graham King, de eerste uren nog in redelijke duisternis zwemmend.

Twaalf uur en 25 seconden later zette Vaccaro voet op Franse bodem. De tocht duurde langer dan gehoopt, omdat op de laatste kilometers de wind draaide en aanwakkerde tot kracht vijf. Dat maakte het nog wel even spannend, want met de wind haaks op het tij, kan de stroming er zomaar voor zorgen dat je de kust helemaal niet meer haalt.

“Het eerste wat ik deed aan wal is een kiezelsteen pakken. Dat is een soort traditie. Die steen is natuurlijk voor mijn zoon. Langer dan vijf minuten ben in niet in Frankrijk geweest, want ik ben meteen weer met de boot terug naar Dover gegaan”, vertelt Vaccaro. “Wel eindelijk even tijd voor een boterham met pindakaas, een welkome afleiding na 12 uur vloeibaar eten met af en toe een banaan. Al had ik eigenlijk helemaal niet zo’n honger.”

Eenmaal terug in Dover, bleek zijn tijdelijk onderkomen versierd en hing de Nederlandse vlag fier in top. “Verder heb ik natuurlijk meteen mijn vrouw gebeld, gedoucht, gegeten met mijn coach en mijn ouders ook gebeld.” Vaccaro, zo’n beetje opgegroeid in het zwembad – pa was onder meer een hoge zwemofficial – vertelt hoe zijn ouders meeleefden. “Toen ik te water ging, was mijn broer jarig, dus zaten ze in Buenos Aires allemaal achter de computer. Toen ik finishte zaten ze inmiddels op een bruiloft, dus ook daar zat iedereen te kijken.”

Dinsdag rijdt hij weer op huis aan. Hij verwacht wel een enkel traantje te plengen bij thuiskomst. De rest van de week zwemt hij niet meer, vermoedt hij. “Maar vanaf volgende week hopelijk wel weer. Een keer of drie per week, een uurtje of zo in het zwembad, en af en toe een uurtje in buitenwater.”

In oktober moet hij nog een keer terug naar Dover. Dan ontvangt Vaccaro op het plaatselijke stadhuis een officieel certificaat.