Samuel Scheimann studeerde Psychologie in Rotterdam, nu is hij profvoetballer in Israël

Scheimann speelde in de jeugd bij Feyenoord en NAC, en op zijn achttiende bereikte hij al bijna wat hij wilde, toen Scheimann op proef mocht bij Maccabi Tel Aviv. Maar de droom spatte uiteen: “Ik was gewoon nog niet goed genoeg”, vertelt Scheimann tien jaar later aan de telefoon. Maar hij gaf niet op.

Scheimann kwam na zijn mislukte avontuur terecht bij de amateurs van Kozakken Boys in Werkendam, en greep alsnog zijn kans met een sterk optreden tijdens een bekerwedstrijd tussen zijn ploeg en het eerste van Ajax. Ajax nodigde de linksback uit voor een stage. Dat betekende dat de EUR-student zijn studie Psychologie op een lager pitje moest zetten, naar deeltijd.

Het avontuur bij Ajax leidde tot zijn doorbraak in het profvoetbal. “Ajax 1 was toen nog te hoog gegrepen, maar op hun advies kwam ik bij FC Den Bosch terecht. Eerst speelde ik daar drie jaar en daarna een seizoen bij Excelsior.”

In 2012 degradeerde Scheimann met Excelsior; ‘een dieptepunt in mijn carrière’, noemt hij dat. Het hoogtepunt volgde echter al drie dagen daarna: hij werd uitgenodigd voor een oefeninterland van Israël. Hij ging met het nationale elftal op trainingskamp naar Duitsland, waar hij tot nu toe zijn enige interland speelde, tegen Tsjechië. “Een droom van het begin tot het eind. Ik had dit totaal niet verwacht, vlak na die degradatie.”

Voor Scheimann, die tot zijn vijfde in Israël woonde, voelde dat trainingskamp als hét moment dat hij er echt bij hoorde in zijn geboorteland. “Ik kende nog niet goed Hebreeuws, en die jongens spraken dat natuurlijk alleen maar. Dan leer je het heel snel”, lacht hij. “Ik leerde ook de gebruiken, de eetcultuur. Dat is allemaal heel anders dan ik gewend was.”

Zijn selectie zorgde er ook voor dat de Israëlische clubs voor hem in de rij stonden, en zodoende keerde hij, inmiddels 24 jaar oud,  terug naar Israël, om te voetballen bij Maccabi Haifa. In Israël woonde weliswaar familie, maar zijn ouders bleven achter in Nederland. Dat was een groot offer: “Mijn moeder vindt het heel moeilijk dat ik niet in de buurt woon. Ik ga wel vaak heen en weer, en mijn ouders en mijn broertje komen ook vaak op bezoek. Maar familie is heel belangrijk voor mij. Daarom wil ik ook mijn voetbalcarrière afsluiten in Nederland”, zegt de inmiddels 30-jarige Scheimann. Afgelopen zomer gebeurde dat ook bijna: er was concrete interesse van VVV.

Dat dat uiteindelijk niet doorging, is een geluk bij een ongeluk. Met zijn huidige club Hapoel Haifa kan Scheimann dit seizoen zijn eerste grote prijs pakken: de Israëlische beker. Op 9 mei staat Hapoel in de finale tegen Beitar Jerusalem. “Ik hoop dat ik door dit goede seizoen misschien nog een stap omhoog kan maken. Daarna wil ik afbouwen in Nederland.”

Het studeren heeft Scheimann nooit opgegeven. “Ik heb toch weer mijn studie Psychologie opgepakt, want daar ligt mijn hart. Eerst in Leiden en later aan een goede Engelstalige universiteit in Israël.” Hij is bijna klaar: deze zomer rondt hij zijn studie af. Mocht zijn profcarrière voorbij zijn, dan wil hij zijn trainersdiploma halen en aan de slag als sportpsycholoog. “Met kinderen werken lijkt me fantastisch. Ik heb zelf jarenlang in de jeugdopleidingen van topclubs rondgelopen, dus ik weet precies hoe die wereld is.”