Beschermde bittervoorn en een dikke karper in de UB-vijver

“Er zwemt hier dus een bittervoorn, daar was ik wel verbaasd over”, zegt Henk Erkelens (62). De bittervoorn is een beschermde vissoort en komt niet veel meer voor. Henk vist met zijn twee zoons Jonathan en Matthias de vijver bij de Universiteitsbibliotheek leeg. “Verder heb ik nog een grote karper gevangen, wat voorntjes en baarsjes.”

De vissen moeten wijken voor de verbouwing van het Tinbergengebouw. Waar nu een vijver is, ligt straks de aanrijroute voor het bouwverkeer. “De universiteit is verplicht om er alles aan te doen om de flora en fauna te waarborgen”, legt Henk uit. “Wij vangen de vissen en brengen ze naar een plek waar ze rustig verder kunnen zwemmen.”

Erkelens Visserij is al bijna honderd jaar een familiebedrijf uit het dorp Molenaarsgraaf in de Alblasserwaard. Henk nam het bedrijf over van zijn vader. Zijn zoons en dochter helpen hem, als ze tijd hebben. “Ze studeren, dan moeten er toch centen verdiend worden he!”, lacht Henk. Jongste zoon Matthias – hoogwaterlaarzen aan voor als hij de vijver in moet – duwt het bootje waarop vader staat als een gondelier vooruit met een stok.

De familie Erkelens zet de vijver af in vakken en gebruikt een puls-techniek om de vissen te pakken te krijgen. Henk demonstreert het, en pakt een kabel. “Dit is de pluskabel, die leg ik in het water. Mijn schepnet is de min en zo is de elektriciteitscirkel rond. De vissen worden door de stroomstootjes verdoofd en komen bovendrijven. Op die manier kan ik ze met mijn schepnet vangen.”

Echt pijn doet het niet, verzekert Henk. “Het is vergelijkbaar met een verdoving bij de tandarts.” De gevangen vissen mogen bijkomen in twee witte bubbelbadjes op een aanhangwagen. In de bakken zullen ze vervoerd worden naar hun nieuwe verblijfsplaats. “De baars heeft altijd wat meer tijd nodig om bij te komen van de verdoving.”

“Het doel is altijd om de vijver 100 procent leeg te vissen, maar dat lukt eigenlijk nooit,” zegt Henk. “Er duiken er altijd wel wat de modder in.” De Erkelens doen er wel alles aan om zoveel mogelijk vissen te vangen: oudste zoon Jonathan zet een vluchtroute af met een netje.

En de twee meerkoetjes, met hun nest midden op de vijver? Eentje lijkt wat krampachtig op het nest te zitten. “Door de schubben van de vissen geleidt de stroom heel goed, maar vogels merken er niets van”, stelt Jonathan gerust. “En de vijver zal pas worden leeggepompt als het broedseizoen van de meerkoet afgelopen is.”