‘Roeien is ons leven’

Voor alle andere leden van een roeivereniging is de Varsity het toppunt van dronken losbandigheid. Een extravagante middag met heren die tekeergaan in de modder, het bloed en het bier, zoals Johnny Cash het zo mooi verwoordt.

Polo’s, witte broeken en bootschoenen zijn tijdens de Varsity de standaard dresscode voor mannen en vrouwen. Iedere roeivereniging draagt een andere kleur blazer om zich van elkaar te onderscheiden. Voor alle toeschouwers die geen blazer hebben, is er een tent waar een Gordon-lookalike goedkope oude blazers verkoopt. Het hele evenement voelt aan als één grote commercial voor Polo Ralph Lauren, met één uitzondering: in die commercials zie je niet hoe dronken mannen van rivaliserende roeiverenigingen elkaars jasjes aan flarden scheuren en elkaar met geweld in de modder smijten.

De regels van het brassen zijn eenvoudig: tegenstanders mogen elkaar alleen bij elkaars jasje vastpakken. Als een vrouw het tegen een man opneemt, mag de man maar één hand gebruiken. Daarnaast mag er natuurlijk niet geschopt worden en mogen het gezicht en het haar niet worden aangeraakt. Iedere keer dat iemand aan zijn blazer wordt opgetild en tegen de grond wordt gesmeten, klinkt er vanuit de enorme menigte een luid “ooooooh,” dat het geluid van de commentatoren over de geluidsinstallatie ruimschoots overstemt. Tegelijkertijd met het brassen worden er halflege bekers bier en ballen modder over en weer gesmeten tussen de verschillende roeiverenigingen.

“Ik was niet van plan om vandaag te gaan vechten, maar die gast bleef maar modder naar me gooien”, zegt Ralf, wiens vieze groene blazer verraadt dat hij lid is van de roeivereniging Argo uit Wageningen. “Hij gedroeg zich egoïstisch en daar kon ik hem niet mee weg laten komen, dus ik dacht ‘ik moet hem tegen de grond werken’. Maar ik heb verloren, dus nu moet ik een biertje voor hem gaan halen.”

Waar Skadi tijdens het brassen de ene na de andere overwinning behaalt, maakt de Rotterdamse vereniging op het water van het Amsterdam-Rijnkanaal, waar de boten hun races afwerken, amper indruk. Het lijkt erop dat de favoriet van dit jaar, Nereus uit Amsterdam, voor het derde jaar op rij alle tegenstanders te snel af is. Skadi ziet geen kans om hun sensationele overwinning van 2015 te herhalen. Sommige jongens van Skadi kunnen het verlies maar moeilijk verkroppen.

“Laten we eerlijk zijn, we houden meer van bieren dan van roem”, bekent Alex, die de hele dag geen voet in een boot heeft gezet. “Skadi heeft geen torenhoge ambities. We wisten dat we niet zouden winnen, dus ons plan was om zo dronken mogelijk te worden. Ik denk dat het plan gewerkt heeft, want ik kan maar niet ophouden met Nederlands praten en dat terwijl ik Brits ben. Mijn god.” Terwijl Alex zich vermaakt met de ontdekking dat hij eindelijk vloeiend Nederlands spreekt, legt zijn medelid van Skadi EM uit wat de Skadi-lifestyle inhoudt.

“Het gaat voor 99,9 procent om bier drinken en voor 0,1 procent om roeien”, legt Willem uit. “Volgens mij heb ik dit jaar tot nu toe ongeveer twee keer in de boot gezeten.” De schatting van Willem is niet echt een goede afspiegeling van de hele vereniging. De roeivereniging is onderverdeeld in de drinkende roeiers en de serieuze wedstrijdniveau roeiers, die gemakkelijk te herkennen zijn omdat ze geen dronken grijns op hun gezicht hebben en een blauw/zwarte Skadi-badge op hun blazer hebben.

“Roeien is ons leven,” zegt Ruben, student Bedrijfskunde, wiens blazer nog ongehavend is. “We trainen zeven dagen per week en tijdens het wedstrijdseizoen, dat zes maanden duurt, drinken we geen druppel alcohol.”

Na uren lang rondgelopen te hebben en een poging te hebben gedaan om de merkwaardige roeicultuur in Nederland te begrijpen. is het duidelijk dat er tijdens deze middag nog één ding ontbreekt: aandacht voor het roeien zelf. Op deze benauwde middag wordt op een bepaald moment het modder gooien gestopt, het stoeien even onderbroken en worden de bars gesloten – tot verontwaardiging van velen. De toeschouwers die het grootste gedeelte van de dag met hun rug naar het roeien hebben gestaan draaien zich opeens om en moedigen in groepjes luidkeels hun vereniging aan. De finalerace, de zogenaamde Oude Vier, is van start gegaan, een 3 kilometer lange race die bepaalt wie zich dit jaar tot winnaar van de Varsity mag kronen.

“Dames en heren, het is heel erg spannend. Hebt u ooit zo’n spannende wedstrijd gezien? Het verschil tussen de nummers een en twee is slechts een halve bootlengte…” , buldert de omroeper.

Naast het kanaal probeert een peloton fietsers de roeiers bij te houden en de race van nabij te volgen. De schelle stem van de commentator wordt steeds hoger naarmate de boten steeds dichter bij de finish komen. Als de roeiers langs de toeschouwers komen, schreeuwen de leden van Skadi in koor “Allez Skadi! Allez Skadi!” Kan Skadi voor een verrassing zorgen? Kunnen ze de eerste plaats overnemen en tot ieders verrassing met de zege aan de haal gaan?

“Hier komen ze. Het is heel spannend, maar het lijkt erop dat de winnaar…Nereus is!” gilt de commentator.

Helaas geen overwinning voor Skadi. De jongens uit Rotterdam eindigen zevende van de zeven verenigingen in de finale van de Oude Vier. Geen fantastische prestatie, maar ook geen verrassing. Terwijl de leden van Nereus naakt het kanaal inspringen om de overwinning te vieren, een traditie tijdens de Varsity, blijven een paar jongens van Skadi bij het kanaal staan, nonchalant nippend aan hun biertjes.

“We komen toch alleen maar voor de sfeer”, haalt Skadi-lid Hugo zijn schouders op. “Weet je, soms kan verliezen ook leuk zijn.”