Het nieuwe jaar is begonnen en geeft ons de kans om nieuwe herinneringen te maken. Maak je geen zorgen, deze column gaat niet over goede voornemens. Als onderdeel van mijn nieuwjaarsritueel kijk ik terug en stel ik mezelf een eenvoudige vraag: “Wat heb ik vorig jaar gedaan en wat heb ik bereikt?” Ik zet een kop koffie, leg een plaat op de platenspeler en ga op mijn bank zitten om een tijdje na te denken.
Terwijl ik naar mijn plaat luister, kom ik tot een simpele conclusie: de grootste ontwikkeling die ik in 2017 heb doorgemaakt, is ontdekken en begrijpen hoe belangrijk muziek is geweest in mijn leven. Ik heb niet alleen nieuwe muzikale grenzen opgezocht en een bewonderenswaardige verzameling aangelegd, maar zelfs als ik in mijn geheugen graaf, zie ik dat muziek er altijd al is geweest en dat er aan elke plaat specifieke herinneringen zijn verbonden.
Zodra de naald van de eerste plaat wordt getild, loop ik naar de speler, til ik de plaat op en stop hem terug in mijn bak. Ik blader langzaam door mijn verzameling op zoek naar de volgende plaat om te beluisteren en de volgende herinnering om opnieuw te beleven. Ik bereik al gauw mijn funkverzameling waar ik onmiddellijk stop als ik de magische woorden ‘Earth, Wind and Fire’ lees.
Veel nummers van Earth, Wind and Fire hebben een speciale plek in mijn hart, maar als ik naar After the Love has Gone luister, wordt ik meegenomen naar een van mijn fijnste herinneringen: een bezoek aan mijn ouders tijdens de zomervakantie. Ik reed de stad in met mijn vader en was bezig het radiostation te veranderen toen ik bij de klassieke zender aankwam. Er werd een nummer gedraaid en mijn vader pakte gelijk mijn hand beet zodat ik niet naar de volgende zender kon gaan. Hij grijnsde en zei: “Dit nummer is een klassieker. Doet me aan vroeger denken.” Hij begon in zijn gebrekkige Engels mee te zingen, wat hilarisch was. Gelukkig kende ik het nummer ook, dus deed ik enthousiast mee, zodat hij niet in zijn eentje hoefde te zingen. Dankzij die ervaring begreep ik hoe muziek een brug kon vormen over een duidelijke generatiekloof.
Het nummer stopt, en ik keer terug naar mijn woonkamer en mijn lege koffiekopje. Ik sta volgens mijn gebruikelijke routine op, haal de plaat van de speler en ga in mijn platenbak op zoek naar een andere herinnering.
