Deze stille studente is aanvoerder van de Nederlandse hockeyvrouwen

Als aanvoerder treedt Marloes Keetels (24) sinds begin dit jaar uit haar comfortzone. Met succes, want de schijnbaar verlegen en bescheiden Brabantse – ook wel ‘de stille kracht op het middenveld’ genoemd – is de leider van het team dat afgelopen maand Europees Kampioen werd. Maar dat is voor Keetels niet genoeg. Ze zet alles op alles om het maximale te halen uit haar topsportcarrière, wat zo nu en dan ten koste gaat van haar studie. Want zodra het ergens wringt, wint uiteindelijk het hockey.

Buiten het veld merkt Keetels nog weinig van haar nieuwe rol als boegbeeld van het Nederlandse hockey: ze wordt zelden herkend of aangesproken. “Alleen als ik mijn Oranjetenue draag”, zegt ze. “In normale kleding ben ik gelukkig een normale student. Ik kan gewoon in de UB zitten zonder dat iemand me herkent.”

Aanvankelijk zagen familie en vrienden in Keetels geen typische leider: “Wat? Dus jij wordt dé aanvoerder van het Nederlands team?”, luidde de verbaasde en tegelijkertijd apetrotse reactie van haar moeder, nadat Keetels vertelde dat ze was verkozen tot leider van de Nederlandse hockeyvrouwen.

Voor de kersverse aanvoerder zélf is het vooral een leerzame ervaring. “Ik leer nu dat ik de leiding moet pakken en mijn teamgenoten moet aanspreken op dingen die verkeerd gaan. Dat was ik niet gewend, dus het was even omschakelen.”

Haar studie Bedrijfskunde kan Keetels dan ook goed gebruiken. Ze leert er hoe belangrijk het is om draagvlak te creëren binnen de groep mensen waaraan je leiding geeft, in dit geval haar hockeyteam. “Het werkt niet als je als aanvoerder bepaalde dingen op je eigen manier wil doen zonder inspraak van anderen.”

De combinatie van studie en topsport is voor Keetels een kwestie van passen en meten. Ze traint vijf of zes keer per week met haar club en met het nationale team, doet meerdere keren per week aan krachttraining en ze speelt op zondag een wedstrijd. Studeren gebeurt tussendoor, soms zelfs tijdens trainingsstages of toernooien met het Nederlands team. De komende maanden staan tripjes gepland naar Australië, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten.

“Dan richten we een studiegroepje op met de meiden die een opleiding volgen en helpen we elkaar of wisselen we tips uit. Zij zitten in hetzelfde schuitje als ik: we zijn vaak in het buitenland en tentamens zijn op vaste data en tijden.” Dat maakte het volgens Keetels lastig om haar bachelor, waar ze al zes jaar mee bezig is, binnen drie jaar te halen. “Ik heb af en toe ook wel periodes dat ik vier dagen per week in de UB zit, hoor.”

Maar hockey heeft de prioriteit: “Als ik heel hard moet studeren voor een tentamen, maar last heb van mijn hamstring, dan ga ik iedere dag naar de fysiotherapeut in plaats van dat ik in de boeken duik”, geeft Keetels toe. Toch vindt ze het waardevol om bezig te zijn met haar studie. Ze wil na haar hockeycarrière kunnen terugvallen op een academisch diploma én vindt het leuk om ‘groepsopdrachten te doen met mensen die niet eens weten hoe ze een stick moeten vasthouden’.

Het intensieve sport- en studieleven laat weinig ruimte over voor andere dingen. Een doorsnee studentenleven zit er daarom niet in. “Uitgaan doe ik vrijwel niet. Na een training ben ik blij als ik in bed lig.” In haar spaarzame vrije tijd maakt Keetels gebruik van haar Pathé Pas of kijkt ze met huisgenoten een film. Gemiste feestjes haalt ze bij voorkeur in met het vieren van landskampioenschappen met haar club HC Den Bosch of titels met de nationale ploeg.

Weinig vrije tijd of niet, Keetels heeft genoeg vrienden. In rustige perioden probeert ze zo veel mogelijk te investeren in haar vriendschappen. “Zij begrijpen mijn keuze. Veel van hen kwamen kijken naar het EK. Voor mij is het een goed teken dat ze met me meeleven.”

Dankzij contacten met sponsoren in de hockeywereld heeft Keetels alvast een netwerk kunnen opbouwen voor ná haar topsportcarrière. Maar dat ligt nog ver in het verschiet. Ze gaat door tot de Olympische Spelen van 2020. “In Tokio wil ik als aanvoerder met dit team goud winnen”, zegt ze stellig.

Tegen die tijd hoopt ze haar studie te hebben afgerond zodat ze klaar is voor een maatschappelijke loopbaan. “Daarna, als ik stop met hockeyen, hoop ik te kunnen terugkijken op de groei die ik heb doorgemaakt: van een stil meisje dat amper durfde te sturen op het veld, naar aanvoerder van Oranje.”