‘Mijn broertje is waarschijnlijk een 100 procent-match’

Opa, oma, schoonmoeder, vriend, vriendinnen en studiegenoten. Een heel leger aan familie en vrienden van Amber Visser overspoelde dinsdag de campus om aandacht te vragen voor haar ziekte en tegelijkertijd stamceldonoren te werven.

Het mantra bij de ‘stamcelkraam’ op het plein tussen het foodcourt en het Erasmus Paviljoen: “Dat is een kleine moeite.” Dat de aanmelding voor het donorregister binnen vijf minuten was geregeld, zorgde voor veel verbazing bij studenten en medewerkers.

“Waarom zou je het dan niet doen,” zegt Tessel Willemstein (20), studente IBCoM. “Ik ben al donor, maar had eigenlijk nooit nagedacht over stamceldonatie. Toen ik hoorde dat ik dat op de campus binnen vijf minuten kon regelen, wilde ik dat wel doen.”

Persoonlijke gegevens invullen op de laptop, wattenstaafje dertig seconden langs de binnenkant van beide wangen strijken en de donorregistratie is compleet. Mede dankzij een zeer enthousiast promotieteam volgden 150 mensen het voorbeeld van Willemstein. “Bijna iedereen reageert positief,” zegt Jamilla, vriendin van Amber en fanatiek ‘propper’. “Dat is fijn en ik hoop dat ik zo wat voor Amber kan betekenen. Dit is namelijk de enige manier waarop ik iets voor haar kan doen.”

Glenn Vonk, namens Matchis (het Nederlands centrum voor stamceldonoren) aanwezig om het doneren in goede banen te leiden, is zeer tevreden met de opkomst. “Natuurlijk gaat het online veel sneller als we bijvoorbeeld op tv voorbijkomen. Dan zijn er tientallen aanmeldingen per minuut. Maar dit is veel belangrijker. Zo creëer je namelijk bewustzijn.”

Matchis richt zich in de zoektocht naar nieuwe donoren steeds meer op studenten. “Iedereen tussen de 18 en de 50 kan zich aanmelden, op een aantal medische uitzonderingen na. Maar bij mensen onder de 35 zijn de cellen gewoon beter. En we zijn vooral op zoek naar mannen, die zijn nog wat ondervertegenwoordigd in de database.”

Als er íémand is die weet hoe belangrijk de zoektocht naar nieuwe stamceldonoren is, is het Vonk wel. Ongeveer tweeënhalf jaar geleden onderging hijzelf een transplantatie. “Dat is ook de reden dat ik hier sta, omdat ik weet wat het kan betekenen en graag mijn steentje wil bijdragen aan het geluk van anderen.”

Naast het informeren van potentiéle donoren, probeert hij ook de eventuele angst weg te nemen. Dat lukt bij IBA-student Romke Hepkema (18) “Ik was altijd een beetje huiverig omdat ik dacht dat het doneren na een match heel veel pijn doet”, zegt Hepkema. “Maar ik hoorde net dat het heel erg meevalt, dus ik wil graag donor worden.” De kans dat hij of een van de andere nieuwe donoren uiteindelijk wordt opgeroepen om bloed te doneren, is overigens klein: ongeveer 1 op 2000.

Broertje

Hoe groot het succes van de donorwerving ook was, voor Amber zelf is het misschien helemaal niet meer nodig. “Mijn broertje is waarschijnlijk een 100 procent-match”, zegt ze dolblij. “Ik weet alleen nog niet of ik zijn cellen kan gebruiken, omdat hij minderjarig is en dat doen artsen liever niet. Maar het stelt me wel gerust dat hij in ieder geval een match is. Want het gaat allemaal goed, de eerste behandeling is aangeslagen en ook de tweede kuur verloopt volgens plan. Alleen heb ik nog steeds een transplantatie nodig. Daarom ben ik ook heel blij dat er zoveel nieuwe donoren zijn bijgekomen.”